Rozdział 14

-Posiedziałbym dzisiaj w domu.- Kendall spojrzał kolejno na Logana, Sabine i Jamesa.                         Cóż, może niekoniecznie, prawdą było, że chciał się wyrwać, gdziekolwiek. Nie miał ochoty siedzieć  w domu i patrzeć jak bardzo niezręcznie może się zrobić. Była 10.15 a Carlos nadal nie zszedł na śniadanie. Blondyn był pewny, że chłopak nie śpi, nie znał go przecież od wczoraj.                                                                                                                                                                                     -Przeszedłbym się chociaż na miasto, żeby zobaczyć co i jak. Później możemy śmiało wrócić i obejrzeć jakiś film.- Logan nie był świadomy zdarzeń poprzedniego dnia i siedział jak gdyby nigdy nic. Kendall nie mógł tego powiedzieć o sobie, bo naprawdę martwił się o swojego przyjaciela. Wiedział, jak bardzo Carlos obwiniał się o całą sytuację, jednak on sądził, że niesłusznie. Był pewny, że sam postąpiłby dokładnie tak samo.                                                                                               -Sabine, jak myślisz?- James zwrócił się do milczącej dziewczyny. Kendall widział, że blondynka nie czuła się dobrze z całą tą sytuacją. Wcale jej się nie dziwił. Jeśli była do niego przywiązana chociaż w połowie tak bardzo jak on do Alex...                                                                                      -Bez różnicy. Sami wybierzcie.                                                                                                                                          -Wszystko w porządku?                                                                                                                                                        -Jak najlepszym.- Posłała Jamesowi uśmiech, aż nadto wymuszony.

Chłopak jednak zdawał się tego nie zauważać.                                                                                                         -To dobrze.                                                                                                                                                                                -Sabine, mogłabyś iść po Carlosa?- Logan spojrzał na dziewczynę.                                                                            Kendall zauważył jak zacisnęła usta. Nie mógł jej tego zrobić. Wstał i gestem kazał jej zostać na miejscu.                                                                                                                                                                         -Ja pójdę.                                                                                                                                                                      Blondynka wstała i ruszyła za nim, tłumacząc się chęcią ubrania. Odezwał się do niej dopiero u szczytu schodów.                                                                                                                                                                      -Jak się czujesz?                                                                                                                                                     Odpowiedziała zdecydowanie zbyt szybko, przez co miał pewność, że kłamie.                                                         -Dobrze. A ty?                                                                                                                                                        -W porządku. Czego nie mogę powiedzieć o tym gościu za ścianą.- Stanął przed drzwiami do pokoju latynosa. Chciał się czegoś od niej dowiedzieć. Każda informacja, która mogłaby pocieszyć jego przyjaciela była w tym momencie przydatna. Sabine chwilę na niego patrzyła, wzdychając.                                                                                                                                                                -Czego ode mnie oczekujesz? Jestem pewna, że wiesz co się stało. Inaczej nie miałbyś nic przeciwko temu, żebym to ja go obudziła.                                                                                                                     -Chcę wiedzieć, jak ty to widzisz.                                                                                                                                            -Żebyś ty powiedział Carlosowi? Słuchaj, naprawdę chcę o tym zapomnieć.- oparła się o ścianę.                                                                                                                                                                                           -Nie obchodzi cię to, jak on się czuje?                                                                                                                                           -On nie pomyślał o tym, jak ja się poczuję. Po co ja mam się tym interesować?                                                          Cóż, pomyślał Kendall. Albo jest naprawdę dobrą aktorką, albo faktycznie ta sytuacja mało ją przejęła.                                                                                                                                                     -Był twoim przyjacielem?                                                                                                                                                               W tym momencie Sabine posłała mu takie spojrzenie, pełne tak wielu emocji, jednak nadal nie mówiące nic, że blondyn miał pewność jakie uczucia skrywa dziewczyna przed nim.                                                                                                                                                                                                                      -Wychodzi na to, że moim przyjacielem był ktoś, kto nigdy nie istniał. Ale takie rzeczy się zdarzają, prawda?                                                                                                                                                                  W tym momencie drzwi otworzyły się i stanął w nich Latynos, o którym rozmawiali. Gdyby sytuacja była inna, powiedziałby pewnie „O wilku mowa”.                                                                                                        Carlos spojrzał na nią, a on, jako jego przyjaciel widział, jak bardzo jest niepewny. Niesamowity był fakt, kim mógł się stać przed kamerami, gdzie był po prostu wygadanym gościem, dla którego zaśpiewanie przed tysiącami ludzi to frajda, a nie wyzwanie, którym w rzeczywistości było.

Carlos rozłożył ręce, jakby chciał zaprezentować się w całej okazałości.                                                      -Cóż, wydaje mi się, że jednak istniał.                                                                                                                         Sabine splotła ręce i spuściła na nie wzrok. Wyglądała na zagubioną.                                                                         -Nie masz pojęcia o czym mówisz.                                                                                                               -Jak mogę nie mieć pojęcia?- Położył nacisk na pierwsze słowo. Wiedział jak się czuła, a przynajmniej mógł się w dużym stopniu domyślić. Zżerały go wyrzuty sumienia, wiedział, że to wszystko była jego wina. Gdyby tylko powiedział jej trochę wcześniej...                                                                 -Jestem tutaj, widzisz?- Kontynuował.- Stoję przed tobą i jestem tą samą osobą, z którą pisałaś przez ostatni rok. Josh to ja i nic tego nie zmieni.                                                                                   -Nie jesteś.- zaprotestowała.- Jesteś tylko osobą, która go sobie wymyśliła i która pozwoliła mi wierzyć, że ktoś taki w ogóle istniał.                                                                                                                                  -Sabina, jestem twoim przyjacielem. Nie ważne jak dziwne to jest, to byłem ja. I ty o tym wiesz. Po prostu nie chcesz się z tym pogodzić.- Przy ostatnim zdaniu ściszył ton swojego głosu. Przez ostatnie dni naprawdę czuł, że ma ją przy sobie, nawet jeśli ona nie miała o tym pojęcia.                                                                                                                                                                                            -W takim razie nigdy nie miałam przyjaciela.- Bezradnie wzruszyła ramionami, próbując zamaskować drżącą wargę.                                                                                                                                                             Te słowa go złamały. Były jak nóż w serce, a ona doskonale o tym wiedziała. Znała go lepiej niż ktokolwiek inny. Przez ostatnie miesiące trzymał się faktu, że jest komuś potrzebny. I że tą osobą nie jest członek zespołu, który przebywa z nim, bo musi. Miał osobę, która była przy nim z własnego wyboru, gdzie miał pewność, że tego chce. Przez cały ten czas miał świadomość, że gdyby nie chciała go znać, to po prostu zerwałaby z nim kontakt.                                Cóż, w pewnym sensie właśnie to teraz robiła.                                                                                                                 -Ty tak nie myślisz. Meg, posłuchaj...- Nie było dane mu dokończyć, bo dziewczyna gwałtownie mu przerwała.                                                                                                                                                     -Nie mów tak do mnie!- Przymknęła oczy i drugą część zdania powiedziała normalnym tonem.- Tylko tata mógł mnie tak nazywać.                                                                                                                                               Zatrzasnęła za sobą drzwi swojego pokoju, przez co on sam zwątpił w swoje słowa. Ta rozmowa nie miała się tak potoczyć. Teraz on miał coraz większą pewność, że ich przyjaźń stała się przeszłością wraz z wczorajszym dniem.



_______________
Kurcze, ludzie, z tym rozdziałem miałam same problemy. Przepraszam, że dopiero teraz ale jeszcze w taki sposób, ale nie wiedziałam jak inaczej to dodać. Usuwałam go kilka razy, a te linijki nadal nie są w dobrym stanie, ale postanowiłam już w tym nie grzebać. Tak to jest, kiedy się nie wie jak używać Office'a. Wygląda jak wygląda, ale jest. Do następnego!

Rozdział 13.

-Szedłem za tobą.

Po jej minie wywnioskował, że nie spodziewała się tak bezpośredniej odpowiedzi.

-Dlaczego?

W głowie miał kilka różnych odpowiedzi.

„Martwię się.”

„Chcę wiedzieć, co jest nie tak.”

„Nie mogłem zostawić Cię tu samej”

„Kocham Cię.”

W zamian za to, usłyszał swój cichy głos:

-Le cœur a ses raisons que la raison ne connaît point.

Dziewczyna wyglądała na zbitą z tropu.

-Nie rozumiem.

Taką miał nadzieję, ucząc się tego francuskiego zdania. Nie uczył się tego języka, jednak wszystko lepiej brzmi w języku innym od ojczystego. Wiedział, że nie będzie wiedziała co oznacza, jednak nigdy wcześniej nie miał zdania tak dokładnie podsumowującego tego, jak się czuł.

Serce ma powody, których rozsądek nie zna.

-To może nawet lepiej.

Nie odpowiedziała mu. Patrzyła przed siebie na fale uderzające w brzeg niedalekiego klifu. Tak bardzo chciał jej pomóc, sprawić, by poczuła się lepiej. Jednak jak miał to zrobić, kiedy nie wiedział co się stało? Jak miał to zrobić, kiedy dziewczyna przed nim nadal czuła się przez niego zraniona?

Nienawidził dnia, kiedy ją poznał. Nienawidził każdego pojedynczego słowa, które do niej wtedy skierował.

Chciał wyznaczyć granicę. Pokazać, że to go nie interesuje, zrazić ją do siebie.

I osiągnął cel. Przepaść pomiędzy nimi była wręcz namacalna.

Za to też się nienawidził.

Jego serce bolało z powodu tego, co mogło między nimi być.

Czy nie mogli pozostawić tego za sobą? Czy nie zasługiwał na drugą szansę?

Cóż, najwyraźniej nie.

-Co cię martwi, Sabine?- Mruknął cicho, przyglądając się wyrazowi jej twarzy, ten jednak nic mu nie zdradzał.

-Nic, o czym ty musiałbyś wiedzieć.

Przymknął oczy ignorując fakt, jak bardzo było mu przykro. Zaczerpnął powietrza.

-Dzisiaj rozmyślałem nad tym, jak bardzo ludzie muszą płacić za swoje błędy i wiesz co? Najgorszemu wrogowi nie życzyłbym mojego położenia. Popełniłem jeden głupi błąd, wiem, ale Sabine, ludzie się zmieniają.

-Zmieniają, to prawda. Ale w odstępie miesięcy, lat. Nie tygodnia. Zdecydowanie nie tygodnia.

-W takim razie ja nigdy nie byłem taki, jak dla ciebie tamtego dnia.- Przeniosła na niego swój wzrok. W jej oczach doskonale widoczny był smutek i niepewność. Boże, ona była bardziej krucha niż podejrzewał.

-Wiem o tym.

-To dlaczego nie możesz po prostu zapomnieć?- Szepnął, widząc nową szansę.

Naciągnęła rękawy jego bluzy na swoje dłonie.

-Bo nie należę do ludzi, którzy zapominają.

Ciach. Jego nadzieja pękła jak bańka mydlana.

-To nie zapominaj. Po prostu wybacz.

Przez chwilę milczała. Zaczynało mu się robić coraz zimniej. Pomyślał o bluzie dla Sabine, ale dla siebie to już nie wziął. Typowe.

-Okey.

Spojrzał na nią zbity z tropu.

-Okey?

Spojrzała na niego i od razu odwróciła wzrok.

-Mam dość tego, co robiłam przez ostatnie dni, tyle.

-Nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo mi ulżyło…

-Jeśli w takim stopniu jak mi, to chyba jednak mam.

-Ulżyło ci?- Zdziwił się. To było jednoznaczne z faktem, że o nim myślała.

-Tak. Będę miała do kogo się odezwać.

-Tutaj zawsze będziesz miała do kogo się odezwać

Na jej twarzy zauważył cień delikatnego uśmiechu, jednak ten zniknął równie szybko jak się pojawił.

-Lepiej wracajmy do domu, pewnie jest ci zimno. Wzięłam twoją bluzę.

Cóż, jak szczerość to szczerość, pomyślał.

-Zabrałem ją dla Ciebie.

Na twarzy dziewczyny pojawił się delikatny uśmiech. Nie patrząc na niego, wstała.

-Chodźmy.

…

Kiedy Sabine weszła do pokoju, zauważyła, że poduszka, po którą poszła wcześniej teraz leżała na łóżku. Odwróciła wzrok, próbując o tym nie myśleć i usiadła na brzegu łóżka.

James poszedł do łazienki, więc miała chwilę dla siebie. Naprawdę teraz takowej potrzebowała.

Po wejściu do domku nie ściągnęła bluzy Jamesa. Było jej naprawdę zimno.

Na jej telefonie były powiadomienia z Twittera.

Odblokowała ekran w celu przeczytania ich.

W pierwszym tweecie oficjalne konto the script dziękowało Minnesocie za udany koncert.

W następnym Danny robił to samo.

Trzy następne należały do osoby, przez którą teraz miała ochotę po prostu się rozpłakać.

„Spieprzyłem.”

„Not for what I said but for what I didn't say..”*

“Chciałbym, żeby ten dzień po prostu się nie wydarzył. ”

Postanowiła mu odpisać, więc szybko wystukała parę słów i wysłała do Josha.

„Same. Osoba, której bezgranicznie ufałam okazała się zwykłą świnią. A co u Ciebie?”

Odpowiedź przyszła niemal natychmiastowo.

„Zawiodłem najważniejszą osobę w moim życiu. A teraz nie chce mnie znać. A najgorsze jest to, że wiem, że jej reakcja jest słuszna.”

Pod jej powiekami zebrały się łzy.

„Wychodzi na to, że nieźle zawaliłeś. Słowa potrafią zepsuć wszystko.”

„A ich brak tym bardziej. Chociaż nie wiem co jest gorsze: To co powiedziałem czy to, czego nie.”

Sabine zacisnęła powieki, biorąc głębokie wdechy.

Jeden, dwa, trzy, cztery…

„Po co się nad tym zastanawiać? Czasu nie cofniesz.”

„Bo mogłem zapłacić za to każdą cenę, ale nie ją, Meg. Nie tę dziewczynę.”

Łzy powoli skapywały po jej policzkach.

„Musiała być naprawdę wyjątkowa.”

„I była. Nadal jest. Cholernie ją kocham.”

W tym momencie rozkleiła się całkowicie.

„To musiał być naprawdę duży błąd.”

„Chciałbym, żeby niektóre rzeczy stały się prawdą, bo to właśnie one zabolały ją najbardziej.”

Doskonale wiedziała, o czym mówi. Obydwoje wiedzieli co zabolało ją najbardziej.

Postanowiła skończyć tą szopkę.

„Wiesz, co chciałam dzisiaj powiedzieć, Josh? Że wolałabym go nigdy nie poznać. Że wolałabym nigdy nie poznać ciebie. Ale nie mogłam. Byłeś jedyną osobą, z którą byłam szczera w każdej sytuacji. Chciałam, żeby tak zostało do końca. Szkoda, że Ciebie nie było na nią stać. Na szczerość. Cześć, ‘Josh’.”

Wysłała wiadomość i odłożyła telefon. Nie miała zamiaru używać tego konta nigdy więcej. Położyła się na łóżku czując, że coś straciła.

Że straciła przyjaciela.

Chociaż to nie była prawda.

Prawdą było, że jej przyjaciel nigdy nie istniał.

* „nie przez to co powiedziałem, ale przez to czego nie powiedziałem”- The Script- If you see Kay

________________

Cóż, ten rozdział naprawdę był moją pechową 13. Chciałam go dopracować najlepiej jak umiałam, bo planowałam go od bardzo dawna, jednak pod koniec po prostu mi się usunął. No ale nic, napisałam go drugi raz, jednak to już nie jest to samo co wcześniej. No ale nic, do następnego!

Rozdział 12.

Kiedy Kendall zobaczył, jak Sabine schodzi po schodach od razu wiedział, że coś jest nie tak. Bez słowa ich wyminęła i wyszła na zewnątrz, co tylko utwierdziło go w tym przekonaniu.

Skierował się w stronę pokoju Carlosa. Wiedział, że James nie zrobiłby nic, co ponownie mogłoby urazić dziewczynę. Bał się, że domyślił się o co chodzi. Nie chciał tego. Wiedział, jak w wyniku tego będzie czuł się Latynos. Drzwi do jego pokoju były uchylone, więc zajrzał do środka.

Carlos siedział na łóżku z twarzą w dłoniach. Był przygarbiony, przez co blondyn poznał, jak bardzo jest zmartwiony.

-Stary, co jest?- Podchodząc do łóżka potknął się o leżącą na ziemi poduszkę. Nie zważając na to chwilę później usiadł koło przyjaciela.

Ten spojrzał na niego i Kendall nie wiedział, czy to on sam wymyślił sobie łzy w oczach Latynosa.

-Spieprzyłem. Miałem powiedzieć jej od razu.

Na pierwszy rzut oka było widać jak bardzo Carlos jest na siebie zły.

…

James stał na balkonie, czekając na dziewczynę. Oczywiście przed nią by się do tego nie przyznał.

Zobaczył coś w jej oczach, kiedy wychodziła z pokoju. Jakiś dziwny żal po jej słowach.

Musiał zapytać.

Nie było jej dłuższą chwilę, przyłapał się na tym, że co chwilę zerkał na zegarek.

20 minut, 25, 30…

Wiedział, że dobrze dogadywała się z Carlosem. Być może czuł się zazdrosny. Jednak to była jego wina. Wiedział o tym, że może obwiniać tylko siebie.

I wtedy ją zobaczył. Wyszła z domku, w którym tymczasowo mieszkali i skierowała w stronę plaży. James zastanawiał się nad jednym: Dlaczego wyszła bez poinformowania kogokolwiek? Ważniejszym pytaniem było jednak, dlaczego w ogóle wyszła? Stojąc na balkonie czuł nieprzyjemny chłód. Niby było lato, jednak wieczory i noce były mroźne.  A ona nie miała na sobie nic oprócz niezbyt ciepłej bluzki na ramiączkach i krótkich spodenek.

Coś musiało być na rzeczy.

Nie zastanawiając się długo wyszedł z balkonu i pokoju, po czym szybko zbiegł po schodach na dół. Drzwi na taras były delikatnie uchylone, więc miał pewność, że wyszła akurat nimi. Postanowił pójść w jej ślady. Przed tym jednak, kierując się przeczuciem złapał w jedną rękę swoją bluzę. A kiedy jego stopy spotkały się z zimnym piaskiem wiedział, że postąpił słusznie. Zaczął zastanawiać się, gdzie mogła pójść? Nie przemyślał tego wcześniej, jednak teraz nie miał pojęcia w którą stronę się udać. W końcu ruszył tam, gdzie ostatnio ją widział i go olśniło. Było tylko jedno miejsce na tej plaży o którym wiedzieli i gdzie nie było zbyt dużo ludzi. I to właśnie tam się udał. Przeczucie go nie myliło. Blondynka siedziała na jednym z kamieni i ciasno obejmowała swoje nogi ramionami. Z tej odległości mógł wywnioskować, że jest jej zimno. Było cicho i pusto. Wyglądała niesamowicie. Nigdy nie sądził, że można poczuć coś do kogoś w tak krótkim odstępie czasu, jak inaczej mógł jednak nazwać swoje uczucia? Kompletnie zwariował.

Wyglądała na zmartwioną. Nie wiedział, czy poznał to po jej zgarbionej sylwetce, czy ciężkim oddechu. Powstrzymywała płacz, tego był pewny. Wiedział, że go usłyszała, stał tak blisko niej, że nie było innej możliwości. Mimo wszystko nie pokazywała tego po sobie. Chciał to dobrze rozegrać i pokazać jej, że może mu ufać.

-Nie jest Ci zimno?

Damn. Zganił się w myślach. Ze wszystkich rzeczy, które mogłeś powiedzieć, wybrałeś akurat to?

Przez chwilę dziewczyna nie reagowała. Jedyną reakcją na jego pytanie było wzruszenie ramionami. Niezrażony podszedł do niej i usiadł niedaleko. Nie miał zamiaru teraz się wycofać.

-Weź to.- Wyciągnął w jej stronę rękę z bluzą. Jej wzrok przeskakiwał z jego twarzy na bluzę.

-Teraz tobie będzie zimno.- jej głos był cichy, przerażająco przygnębiony. Zwalczył w sobie chęć przyciągnięcia jej do siebie. Nie wiedział co się stało, nienawidził jednak osobę, która doprowadziła ją do tego stanu. Dziewczynę, która nie pokazywała swoich słabości.

-Przeżyję.

Przez chwilę myślał, że odmówi, wtedy jednak wyciągnęła rękę w jego stronę.

Otuliła się jego bluzą, a on nie był pewny, czy kiedykolwiek chciał kogoś tak bardzo jak ją teraz. Nie rozumiał tego.

-Dziękuję.- mruknęła tylko.

-Co tu robisz? Nie miałaś iść do Carlosa?

Bał się, że powie coś nie tak. Coś, co ją odstraszy.

-Miałam. Ale zmieniłam zdanie. A ty? Co tu robisz?- Nie wiedział, czy słusznie usłyszał jakiegoś rodzaju wyzwanie w jej pytaniu.

-Szedłem za tobą.

___________

Jak się podoba? 

 Następny w piątek!

Czytasz-komentujesz. To naprawdę motywuje :)


  https://www.youtube.com/watch?v=cmNF_JbQZc4&feature=youtu.be
poza tym zapraszam na trailer tego tu bloga, link jest też po lewej stronie, gdzieś w zakładkach czy coś.
Jeszcze raz dziękuję Julii, że go dla mnie zrobiła! <3

Rozdział 11.

-Ja tylko odzyskałam moją poduszkę!

-Nie musiałaś przy tym zrzucać mnie z łóżka!- chłopak podniósł się z ziemi i otrzepał spodnie. Ona nie miała zamiaru z nim negocjować. Po prostu ją sobie zabrała.

-Cóż, najwyraźniej musiałam.- Blondynka niewinnie się uśmiechnęła, trzymając w dłoni swoją „Wygraną”.

-Jesteś niemożliwa.- Carlos się zaśmiał.

-I śpiąca też.- wzruszyła ramionami.- Tak bywa.

-Idź spać.

-Zmusisz mnie?

-Jeśli będę musiał.- Zniżył głos, jakby chciał ukryć w tym zdaniu jakąś groźbę.

Zaśmiała się.

-Grozisz mi?

-A mam?- poruszał brwiami i nieznacznie się do niej przybliżył.

-Jak tam sobie chcesz.- Wzruszyła ramionami, opierając się o jedną z szafek.

Chłopak podszedł do niej i jednym zwinnym ruchem zabrał poduszkę z jej rąk. Tak, Sabine naprawdę nie miała refleksu.

-Oddaj mi!- Sięgnęła po nią, jednak Carlos okazał się szybszy.

-Co za to dostanę?

-Użyłam już dzisiaj satysfakcji jako argumentu, więc tym razem sobie odpuszczę.

-Daj buziaka to będziemy kwita.- Nastawił policzek i wskazał go palcem. Blondynka postanowiła trochę się z nim podroczyć.

-Nie dam.

-To ja też nie dam.

Przekręciła oczami i stanęła na palcach, by lekko cmoknąć ustami jego policzek. Była od niego nieco niższa, więc nie miała innego wyboru. Pech chciał, że chłopak prawdopodobnie się zniechęcił. Przekręcił głowę w jej stronę, a ich usta się spotkały. Sabina już się odsuwała i naprawdę prawie to zrobiła, jednak Latynos jej to uniemożliwił. Położył dłoń na jej talii i ostrożnie, jakby obawiając się jej reakcji, pogłębił pocałunek. To nie trwało długo, odsunął się już chwilę potem. Jednak tym razem dziewczyna nie chciała, by się odsunął.

-Cóż, myślę, że odpokutowałaś.

Patrzyła na niego, nie wiedząc co powiedzieć. Uspokój się, pomyślała. Przecież to był tylko przypadek.

-Więc teraz mogę odzyskać moją poduszkę?- Jej głos brzmiał spokojnie. I to było tak różne od tego, co teraz czuła w środku.

Carlos oddał jej przedmiot, po który tu przyszła i cofnął się kilka kroków.

-Wydaje mi się, że byłaś śpiąca. Radziłbym iść spać, bo oni nie dadzą Ci długo rano leżeć.

-Dobranoc.- Posłała mu uśmiech, którego zaraz odwzajemnił.

-Dobranoc, Mel.- Już po chwili jego uśmiech przygasł. Dziewczyna zastanowiła się nad powodem zmiany jego nastroju i wręcz skamieniała.

Jak on ją nazwał?

-Jak ty mnie nazwałeś?- Wydukała, patrząc na niego szeroko otworzonymi oczami. Tylko jedna osoba ją tak nazywała. A Latynos stojący przed nią nie miał prawa o tym wiedzieć. Chyba, że…

-Sabina, wytłumaczę Ci.

-Skąd wiesz o moim drugim imieniu? Dlaczego mnie tak nazwałeś?- Nie pozwoliła mu dokończyć. Musiała dowiedzieć się w tej chwili. Carlos westchnął zrezygnowany.

-Wiem, bo sama mi o tym powiedziałaś.

- Nigdy nikomu o tym nie mówiłam.- To była prawda. Nie czuła takiej potrzeby odkąd Josh zaczął ją tak nazywać. Zawsze myślała, że to było takie… ich.

-Jesteś pewna?- Nieznacznie się do niej przybliżył.

-Jedynie mój przyjaciel o tym wie… wiedział.- Szybko się poprawiła. Najwyraźniej teraz nie był jedyny. A może…

-Nadal nic nie rozumiesz?- Wpatrywał się w nią smutnym wzrokiem. Wiedział jak zareaguje.

I właśnie wtedy to do niej dotarło.

Wypowiedziała dwa słowa, które sprawiły, że między nimi pojawił się mur.

Ciekawe czy on też zauważył go oczami wyobraźni?

-To ty.

Cofnęła się oszołomiona. Nie potrafiła w to uwierzyć.

-Wysłuchaj mnie.

 Zrobił krok w jej stronę, więc ona zrobiła dwa w tył skutecznie się od niego oddalając. Niezrażony kontynuował:

-To wszystko nie miało tak wyglądać.- Widząc minę dziewczyny postanowił postawić wszystko na otwarte karty.- Jestem Joshem, faktycznie. Tylko kiedy zacząłem z tobą pisać nie sądziłem, że obydwoje tak się w to wkręcimy. Nie sądziłem, że taka przyjaźń istnieje. Stałaś mi się bliska w bardzo krótkim czasie. Ja.. Pozwolisz, że zacznę od początku?

Delikatnie kiwnęła głową. Należała jej się szczerość. Chociaż teraz.

-Usiądź.- Wskazał na łóżko, jednak ona nie miała zamiaru spełniać jego prośby. Została na swoim miejscu.- Okey, w takim razie postoimy.

Oparł się o szafkę, wiedząc, że i tak nie pozwoli mu się do siebie zbliżyć.

-Chodzi o to, że będąc sławnym nie bardzo masz do kogo się odezwać. – westchnął.- to znaczy rozumiesz, mam chłopaków, z Paulem da się pogadać, ale to nie to samo. Czasem potrzebuje się osoby z zewnątrz, nie wplątanej w to wszystko. I tak postanowiłem zrobić. Założyłem konto na twitterze i zacząłem pisać wszystko, co myślę. Może nie w dosłowny sposób, ale jednak. Ale potem pojawiłaś się ty. Doskonale pamiętam ten dzień, wiesz o tym. Na początku postanowiłem sobie, że dam sobie spokój. Ale minął dzień, dwa, tydzień. Coraz trudniej było zostawić cię bez znaku życia.- Sabina spuściła wzrok na swoje ręce. Nie umiała spojrzeć mu w oczy.- Więc to ciągnąłem. Tylko potem było jeszcze gorzej.

Ostrożnie do niej podszedł i podniósł jej głowę za podbródek tak, by na niego spojrzała.

Chcąc nie chcąc, zrobiła to. Mówił dalej:

-Miałem zamiar ci powiedzieć, ale jeszcze nie tutaj. Nie w tym miejscu.- jego głos stał się cichszy.- Powiedz coś, do cholery. Nie milcz tak.- W jego głosie kryła się błagalna nuta, a w oczach doskonale widoczny był żal. Zastanawiała się jakie emocje pokazuje jej twarz. Mocniej przytuliła poduszkę, którą trzymała w rękach.

-Jak twoje ręce?- Twardo patrzyła mu w oczy udając, że wcale nie ma ochoty płakać. Spojrzał na nią miękko, prawdopodobnie przypominając sobie moment, kiedy jej o tym powiedział. To, jak bardzo się martwiła.

Wyciągnął przed siebie obydwie ręce.

Czyste.

-Dupek.- Syknęła w odpowiedzi i wcisnęła mu w dłonie poduszkę.

Wyszła z pokoju nie oglądając się za siebie. Wołał ją, jednak nie zwracała na to uwagi.

Nie chciała.

____

Mam nadzieję, że się spodoba ;)

Do następnego!

Rozdział 10.

-Coś się stało?- Dziewczyna była tak zła na kuzynkę, że zapomniała o Carlosie siedzącym na ręczniku obok. Ten przyglądał jej się, a w jego oczach widać było niepokój. Sabine odetchnęła i posłała mu uśmiech.

-Jest w porządku.

-Na pewno? Wyglądałaś na.. zirytowaną.

Spojrzała na chłopaka. Wyglądał na szczerze zainteresowanego. To sprawiło, że poczuła się dobrze. Miała wrażenie, że może powiedzieć mu wszystko, chociaż tak naprawdę go nie znała. Było coś w jego sposobie bycia, co sprawiało, że dziewczynę do niego ciągnęło.

-Miałeś kiedyś kogoś, kogo nie potrafiłeś znieść, ale mimo wszystko musiałeś z nim wytrzymać?

-A żeby to raz. Brat?

-Kuzynka.- Sprostowała.- Przepraszam, jeśli kiedykolwiek będziesz musiał ją poznać.

-Jest aż tak źle?- Zmrużył oczy przed światłem, które świeciło akurat na jego twarz.

-Jest gorzej. Nie wyobrażasz sobie, jak bardzo irytująca jest.

-Jak ma na imię?

-Laura.- Sabina przeniosła wzrok na morze. Kendall z Loganem rozmawiali, stojąc w wodzie do pasa, a James pływał niedaleko nich, kompletnie nie zwracając uwagi na otoczenie.

-Faktycznie, nawet jej imię brzmi irytująco.- kiedy spojrzała na niego rozbawiona, dodał:- no co? Nie mów, że moje słowa nie sprawiły ci satysfakcji?

-Sprawiły, sprawiły.- Uśmiechnęła się.

-Więc chce nas poznać?

-Chce was w sobie rozkochać.- uściśliła.- A Jamesa to już przede wszystkim.

-Knujecie przeciwko mnie?- Była pewna, że Carlos też nie zauważył wcześniej Jamesa zmierzającego w ich kierunku. Usiadł na ręczniku obok niej.

-Być może. Nawet jeśli, to nie powinieneś się tym interesować.- Po wypowiedzeniu tych słów od razu tego pożałowała. Widziała, że sprawiła mu przykrość i tym razem naprawdę tego nie chciała. Skoro on był dla niej miły, ona też powinna. I tak naprawdę już dawno przestała być na niego zła.

-Skoro tak mówisz.- Posłał jej lekki uśmiech, przez co zrobiło jej się przykro.

Tym razem naprawdę nie chciała go zasmucić!

James spuścił wzrok i położył się na niebieskim ręczniku, który leżał obok niej.

Carlos tylko obserwował tą sytuację bez słów, jakby to wszystko rozumiał. Później odezwał się jak gdyby nigdy nic:

-Cóż, ze mną jej się nie uda. Moje serce jest zajęte.- Poruszył brwiami z zadziornym uśmiechem.

-Oh, opowiedz mi o tym więcej.

-Tu nie ma nic do opowiadania.- Zaśmiał się.- Prowadzimy głównie rozmowy internetowe. To dobijające.

Automatycznie porównała tą sytuację z przyjaźnią z Joshem.

-Znam to.

-Naprawdę?

-Tak.- Posłała mu uśmiech.- Najbliższej mi osoby nigdy nie widziałam. W sumie nawet nie wiem jak wygląda.

-Twitter.- Odgadł, na co ja tylko pokiwałam głową.-Nigdy nie zaproponowałaś mu spotkania?

-Nie. Zawsze było mi głupio. Nie mam pojęcia czemu, prawdopodobnie powodem tego był fakt, że on zawsze był ostrożny co do takich rzeczy.- Sabina nie miała pojęcia, dlaczego mu to mówi. Tak naprawdę jeszcze z nikim nigdy nie rozmawiała o Joshu. Nie przyznałaby się przecież mamie, że prowadzi internetową znajomość. Wspomniała o nim kiedyś swojemu bratu, jednak wtedy nie wdawała się w szczegóły. Nie czuła takiej potrzeby.

Reszta dnia minęła im wszystkim na rozmowie. Koło dwudziestej wrócili do domu, a dziewczyna od razu skierowała się w stronę zajmowanego przez siebie pokoju. Usiadła na łóżku z zamiarem napisania do swojego przyjaciela, jednak plany pokrzyżował jej wchodzący do pokoju James. W jego ruchach czuć było wahanie, jakby zastanawiał się czy może wejść. Przeniosła na niego swój wzrok, a jeden kącik ust szatyna lekko się podniósł.

-Jeśli chcesz odzyskać swoją poduszkę radziłbym iść odbić ją Carlosowi. Mam dość negocjacji z nim.

Zaśmiała się.

-Negocjowałeś z nim?

-A miałem inne wyjście? Inaczej nie miałbym na czym spać. Ale nie. Nie oddam mojej poduszki tak łatwo.- rzucił się na łóżko i mocno przytulił do jedynej takowej na tym łóżku.

-więc wychodzi na to, że nie mam wyjścia?

-Tak, na to wychodzi. Sorry mała, próbowałem.

-Nie mów do mnie mała.- Sabina mruknęła i wstała, kierując się w stronę drzwi.

-To jak mam mówić?

-Najlepiej w ogóle nie mów.

Kolejny błąd. Blondynka wyszła na korytarz przeklinając pod nosem. To, co normalnie było odbierane jako żart i dobry sposób do przekomarzań w wypadku Jamesa zabrzmiało wrednie. Znowu. Usłyszała jego głębokie westchnięcie i obiecała sobie, że na przyszłość będzie lepiej dobierać słowa.

________________________

No i zapraszam na kolejny. mam nadzieję, że się spodoba ;)
Poza tym, jeśli chcecie być informowani to śmiało piszcie!