Rozdział 20.

                                    *Sabi*

Następnego dnia obudził mnie Kendall, wręcz wskakując do mojego łóżka.

-Wstawaj! Idziemy na plażę. Masz piętnaście minut na ubranie się!

Odwróciłam się tyłem do niego.

-Daj mi spokój.. Chcę spać.-Włożyłam głowę w poduszkę. Chłopak westchnął i wyciągnął mnie z łóżka.- Co ty robisz?! Postaw mnie! –Spanikowałam. Chłopak widząc moją reakcję lekko się zaśmiał. Na wszelki wypadek objęłam go rękami wokół szyi.

-Spokojnie, mała.- Blondyn zaniósł mnie do łazienki, posadził na pralce i kazał na siebie poczekać. Po chwili przyszedł z moim strojem na dzisiejszy dzień.- Masz 10 minut. Jeśli po tym czasie stąd nie wyjdziesz, osobiście cię przebiorę.

Przekręciłam oczami i wygoniłam go z łazienki. Uśmiechnęłam się do siebie wspominając wczorajszy wieczór. Kendall przyszedł pomóc mi się rozpakować, a gdy już to zrobiliśmy zostaliśmy u mnie w pokoju. On za dużo o mnie wie.  Nie chcąc tracić czasu przebrałam się z ciuchy przygotowane przez blondyna. Muszę przyznać, że chłopak na gust.

                         

Po kilku minutach weszłam gotowa do pokoju i zastałam tam Kendalla patrzącego na zegarek. Podniósł wzrok i zlustrował mnie od góry do dołu.

-I niech ktoś mi powie, że nie mam gustu.- Przekręcił oczami i wstał z łóżka.

-Jaki skromny. Poza tym.. Nie cierpię sukienek. Dlaczego karzesz mi w tym chodzić? - Cicho się zaśmiałam. Kend wzruszył ramionami, uśmiechając się pod nosem.

- Ślicznie wyglądasz. Chodźmy.- Przepuścił mnie w drzwiach i zeszliśmy na dół.

Wszyscy już siedzieli z salonie.

-Cześć wszystkim!- Od razu skierowałam się w stronę kuchni. W odpowiedzi usłyszałam prawie wszystkie głosy. Mówię ‘prawie’, bo nie usłyszałam tego najważniejszego. Carlos tylko na mnie spojrzał i wrócił do konwersacji z Reachel. Weszłam do pomieszczenia i na stole zauważyłam talerz z kanapkami.

-Nie musisz dziękować. Kawę, czy herbatę?- Logan stanął przy blacie i posłał mi pytające spojrzenie.

-Herbata.- Lekko się do niego uśmiechnęłam i zajęłam jedzeniem. Po chwili przede mną stał parujący napój, a chłopak zajął miejsce naprzeciwko mnie.

-Dziękuję.

-Nie ma sprawy, młoda.

-Jestem tylko dwa lata młodsza!- Oburzyłam się. Loggie się zaśmiał.

-No właśnie.

-A dobra. Daj spokój.- Przekręciłam oczami i dokończyłam kanapkę. Wstałam i pozmywałam po sobie. Usłyszałam głos Logana:

-Naprawdę aż tak bardzo go kochasz?

Odwróciłam się w jego stronę i westchnęłam.

-Aż tak bardzo to widać?- Chłopak wzruszył ramionami.

-Dla mnie cholernie. Ale on tego nie zauważa.

-I cieszy mnie to. Przecież ma dziewczynę.

-Ale.. Ja widzę, że on coś do ciebie czuje.

-Daj spokój, Loggie.  Wydaje się być z nią bardzo szczęśliwy.

- Może po prostu to sobie wmawia? Gdzieś w podświadomości wie, że wzbudzi tym twoją zazdrość.

-Ale po co on miałby wzbudzać moją zazdrość?- Nie do końca zrozumiałam.

-Czy ja wiem? Może się w tobie zakochał? Ja osobiście odnoszę takie wrażenie. Możliwe, że próbuje wyprzeć te uczucia. Boi się Ciebie stracić?  Boi się jak zareagujesz. Więc postanowił je zdławić w sobie. Proste.

-Może dla Ciebie.

-Wątpie. Może ty też spróbujesz.. No nie wiem.. Udawać, że wszystko jest dobrze? Pokazać, że możesz się bawić bez niego.

-Nie wiem. Na pewno nie o to chodzi.

-Skąd masz tą pewność?- Logan stanął koło mnie i spojrzał mi w oczy.

-No.. Niby nie mam..

-No właśnie. Wystarczy, że będzie widział nas w jednoznacznych pozycjach. Co ty na to?

-Logan.. To nie jest fair.

-Wiem, że nie jest. Ale robimy to dla jego dobra. On nigdy nie będzie do końca szczęśliwy, skoro będzie dusił swoje uczucia.

-Ale w takim razie, co z Karoliną?- Chłopak się zmieszał. Podrapał się po karku.

-A co ma być?

-Nie rób ze mnie idiotki. Widzę, że Ci się podoba.-Przekręciłam oczami.

-Może trochę.- Mruknął.- Ale czego się nie robi dla przyjaciół?

-Zobaczymy.. Dzięki..

-Nie masz za co mi dziękować..- Posłał mi uśmiech.

-Uwierz, że mam. Wracamy do nich?

-A mamy inne wyjście?

-Niekoniecznie.- Wzruszyłam ramionami.

-No właśnie.- Posłał mi uśmiech i pociągnął mnie za rękę do salonu.

Tak, wiem, że ten rozdział to jeden wielki dialog. I wiem, że późno się pojawił. Przepraszam ._.  Mogłybyście napisać mi, co wam się nie podoba w moim pisaniu?  Chciałabym robić to jak najlepiej. ;3 nie będę się rozpisywać, do zobaczenia w następnym rozdziale.

Okey. Ostatnia rzecz. Karola, nie jesteś zła, prawda? Poza tym, właśnie zdałam sobie sprawę, że ten rozdział jest beznadziejny ._.

Okey. To jest ostatnia rzecz. Doszłam już do 20 rozdziałów! ^^