Rozdział 19.

                              *Sabi*

-Sabi, masz ochotę na spacer? Zobaczyłabyś trochę los Angeles. Oczywiście w najbliższych dniach was oprowadzimy, ale na takim spacerze też możesz dużo zaobserwować.

-Czemu nie? Chętnie się przejdę.- Popatrzyłam na Latynosa.

-No to co? Ubierz się i możemy wychodzić.- Zlustrował się wzrokiem od góry do dołu, a ja zorientowałam się, że mam na sobie piżamę. Zaczerwieniłam się

-Jasne. Daj mi 10 minut.- Wybrałam ciuchy i szybkim krokiem udałam się do łazienki. Po chwili uśmiechnięta wychodziłam z pomieszczenia. Carlos siedział gotowy na moim łóżku. Słysząc moje kroki podniósł wzrok znad telefonu, zablokował ekran i wsadził urządzenie do kieszeni spodni. Lekko wstał z łóżka i podszedł do mnie z uśmiechem.

-Ślicznie wyglądasz.

-Dzięki.- przekręciłam oczami i pociągnęłam chłopaka w stronę wyjścia

Idąc uliczkami zachwycałam się wszystkim, co napotkały moje oczy.

-Widzę, że Ci się tu podoba.- Usłyszałam śmiech Latynosa i spojrzałam w jego brązowe oczy.

-Tu jest ślicznie.

-Przyzwyczaisz się do tego miejsca. Za niedługo będzie to dla Ciebie całkiem normalne.

-Szczerze w to wątpię.- Lekko się zaśmiałam.- Poza tym nie będę miała tyle czasu.

-Uwierz, że będziesz.- Właśnie przechodziliśmy koło wielkiej fontanny.

-Co masz na myśli?- Zatrzymałam się przy niej.

-Nic takiego. Ale cieszę się, że Ci się podoba.

-Podoba mi się wiele rzeczy.- Wzruszyłam ramionami, patrząc ponad ramieniem chłopaka na zapierającą dech w piersiach fontannę.

-Na przykład?- Lekko przybliżył mnie do siebie. Niechętnie oderwałam wzrok od lejącej się wody.

-Nie wiem., nie wiem.

-Podpuszczasz mnie.- Uniósł brwi.

-Może trochę.

-Nieładnie tak.- Położył mi dłoń na talii. Próbowałam o tym nie myśleć.

-Dla mnie ładnie.

-A czy ładne będzie to, co teraz zrobię?- Zapytał i zaczął się do mnie przybliżać. Nagle między naszymi nogami przebiegł dużych rozmiarów pies. Cofnęłam się do tyłu, a zaskoczony Latynos cicho krzyknął, próbując utrzymać równowagę. Jego zmagania poszły jednak na marne. Wpadł do fontanny, a ja zaczęłam się śmiać.

-Ładne.

Chwilę później usłyszałam nawoływanie jakiejś dziewczyny. Pies, który- Dzięki Bogu- Przed chwilą nam przeszkodził podszedł do mnie, a ja zaczęłam go głaskać. Podniosłam głowę i ujrzałam ładną dziewczynę, która kierowała się w moją stronę.

-Danger! Tu jesteś! Wszędzie Cię szukałam.- Przeniosła swój wzrok z psa na mnie.- Dzięki za pomoc. Jestem Julia.- Uśmiechnęła się serdecznie.

-Nie ma sprawy. To ja powinnam mu podziękować. Sabina.- Odwzajemniłam uśmiech. Ta dziewczyna kogoś mi przypominała. Moja ciekawość nie pozwoliła trzymać mi języka za zębami.- Jesteś stąd? Wydajesz mi się jakaś znajoma..

-Jestem z Polski. Przeprowadziłam się tu jak miałam 12 lat. Ty też jesteś z Polski, prawda? Sabina to polskie imię.

-Prawda. Skąd ja Cię…- Carlos nie pozwolił mi dokończyć, ponieważ pociągnął mnie za nogę, przez co wylądowałam na nim.

-Idioto! Jestem cała mokra!- Chciałam wstać, ale Latynos skutecznie mi to uniemożliwiał.- puść mnie!

-Nie.- Zaśmiał się.

-Carlos, puść mnie do cholery. –Spojrzałam mu w oczy.

-A co jeśli nie?- Uśmiechnął się cwaniacko. Postanowiłam sięgnąć po radykalne środki.

-Twoja dziewczyna nie byłaby zadowolona z takiego widoku w gazecie.

Uśmiech Latynosa momentalnie zbladł. Puścił mnie, a ja wstałam i podałam rękę chłopakowi.

-Sorki, mała.- Szepnął.

-Daj spokój.- Przewróciłam oczami. Odwróciłam się w stronę Julii.- Kontynuując.. Na czym skończyłyśmy?- Zmarszczyłam brwi, bo to kompletnie wypadło mi z głowy. Dziewczyna się zaśmiała.

-Nie mam pojęcia.

-Mniej więcej. Masz bardzo fajnego psa.

-Dzięki.-Uśmiechnęła się.

-Sabi.. Musimy się zbierać. Chłopaki pewnie czekają. No i pewnie Reachel przyjdzie.- Przywołałam na twarz uśmiech.

-Spoko.. Jak widzisz musze już lecieć.- Zwróciłam się do dziewczyny.

-Ohh.. szkoda.. Może podałabyś mi swój numer?

-Pewnie- Podałam jej ciąg liczb.- To do zobaczenia?

-Do zobaczenia.- Uśmiechnęła się w moją stronę i tyle ją widziałam. Chwilę później wchodziłam do domu. Usłyszałam głosy chłopaków, Karoli, Emmy i jeszcze jednej dziewczyny. Tego głosu nie kojarzyłam.

-Reach już jest.- Wszedł do salonu. Postanowiłam zrobić to samo. Zobaczyłam, jak Carlos ciągnie dziewczynę w moją stronę.

-Sabi, to Reachel, moja dziewczyna. Reach, to Sabina, moja przyjaciółka.- Przedstawił nas sobie, a ja sztucznie się uśmiechnęłam

-Miło Cię poznać. Carlos nie potrafi przestać o tobie mówić.- Kątem oka spojrzałam na Latynosa, który spuścił wzrok. O to mi chodziło.

-Mi ciebie też. Z opowiadań Carlosa mogłam wywnioskować, że jesteś bardzo sympatyczną dziewczyną.- Odwzajemniła uśmiech i uścisnęła moją rękę.

-Miło. Z resztą, sama będziesz mogła się przekonać. Pewnie często będziesz tu przebywać.

-Zobaczy się.- Wzruszyła ramionami.

Usiadłam między Kendallem, a Loganem. Reach wydaje się być naprawdę miła. Może ją polubię?  Poczułam ukłucie w bok i spojrzałam na moje lewo. Loggie uśmiechnął się do mnie pocieszająco. Odwzajemniłam uśmiech.

- Wybaczcie mi, ale pójdę do pokoju. Muszę się rozpakować. Rany, jak ja nie cierpię tego robić.- Przewróciłam oczami.

-Jasne, idź. Może później któryś z nas do Ciebie dołączy.- Usłyszałam Kendalla i wstałam z kanapy.

-No to.. życzcie mi szczęścia.- Ruszyłam po schodach na górę. Weszłam do pokoju i dosłownie rzuciłam się na łóżko. Właśnie poznałam dziewczynę chłopaka, którego kocham. To całkiem normalne, czyż nie?

No i jest. Przepraszam, że dopiero dzisiaj, ale miałam w tym tygodniu masę nauki ._.  I co myślicie? Pojawiły się dwie nowe osoby. Julia jest w Bohaterach, a Reach za niedługo powinna się pojawić.

Natalie Schmidt – Czy ty mi grozisz? :O

Paula Rusherka – A wiesz, że to genialny pomysł? I chyba tak zrobie :D

Btw… uwielbiam czytać wasze komentarze :) one bardzo motywują… no nic… Do napisania ;3