Rozdział 18.

- Sabi, musze Ci coś powiedzieć..- Spojrzał mi w oczy.- Ja.. Mam dziewczynę.- Po jego słowach poczułam się dziwnie. Sama nie wiem. Nie spodziewałam się tego. Zrobiło mi się smutno. Bo kurcze, ja Go kocham. Przywołałam na twarz uśmiech.

-Gratulacje. Od kiedy z nią jesteś?

-Od jakiegoś tygodnia.- Przygryzł wargę. Zabolało.

-A dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej?

-Ja sam nie wiem. Tak jakoś wyszło. Przepraszam.- Przytulił mnie. Ja delikatnie się od niego odsunęłam.

- Następnym razem mów mi o takich rzeczach wcześniej, okej?- Uśmiechnęłam się lekko.

-Jasne.- Odwzajemnił uśmiech. Utkwiłam swój wzrok w szybie, a myślami odpłynęłam gdzieś daleko. Nie mogę mieć do niego o to pretensji. Nie mam, o co. Przecież jesteśmy tylko przyjaciółmi. Nikim więcej. Carlos ma wolną rękę.

Chwilę później samochód zatrzymał się przed dużych rozmiarów domem. Wyszłam z auta w tym samym momencie co Karola. Nasza reakcja była podobna. Otwarłyśmy szeroko oczy i wpatrywałyśmy się z zachwytem w dom przed nami. Tuż przy uchu usłyszałam szept Latynosa:

-Podoba się?

-Bardzo.- To było dziwne. Nie wiedziałam, dlaczego ten dom wywarł na mnie aż takie wrażenie. Sama mieszkałam w podobnej wielkości budynku. W tym jednak było coś wyjątkowego.

-To się cieszę, bo w przyszłości spędzisz tu niemało czasu.- Wyszeptał stając za mną i kładąc ręce na moich przedramionach.

-Czy ty coś sugerujesz?- Lekko się uśmiechnęłam.

-Oczywiście. Podoba Ci się wizja spędzania tu dużej ilości czasu?- Spytał muskając przy okazji ustami moje ucho. Miły prąd przeszedł po moich plecach.

-To zależy od tego, czy ktoś będzie chciał mi wtedy towarzyszyć.- Odwróciłam się w stronę Carlosa. Stał bliżej niż podejrzewałam. Stanowczo za blisko, bym mogła myśleć racjonalnie.

-Z tobą zawsze i wszędzie. Pytanie tylko, czy moja obecność nie będzie Ci przeszkadzać.

-Nigdy mi nie przeszkadzasz.- Wyszeptałam. Nie zauważyłam momentu, w którym nasze twarze zaczęły się do siebie zbliżać. Do pocałunku brakowało niewiele. Już prawie. Już mieliśmy się pocałować, lecz usłyszeliśmy krzyk Kendalla.

-Idziecie, czy będziecie tam tak stać?

Szybko odsunęliśmy się od siebie. Zmieszana pociągnęłam chłopaka w stronę domu. Wchodząc do środka czekało mnie kolejne zaskoczenie. Wnętrze było rewelacyjnie urządzone.

-Chodź, pokażę Ci twój pokój.- Udałam się za Carlosem. Po wejściu do pokoju na usta nasuwało mi się tylko jedno słowo.

-Wow.

-Podoba się? Sam tu urządzałem. Chciałem, żebyś czuła się tu jak w domu.

-I udało Ci się to. Tu jest ślicznie! Dziękuje.- Wykrztusiłam nadal w szoku. Odwróciłam się w stronę uśmiechniętego Latynosa i mocno go przytuliłam.

-Cieszę się, że Ci się podoba. I nie ma za co.

-Jest.- Odsunęłam się lekko i pokazałam język.

-Nie, nie ma. I nie kłóć się ze mną, bo nie wygrasz.

-Nad tym poważnie bym się zastanowiła.- Podniosłam brwi.

-To zastanowisz się na dole, bo właśnie tam teraz się udacie. Oglądamy film.- Logan wpadł do ‘mojego’ pokoju.

-Jasne.- Zaśmiałam się i ruszyłam za chłopakiem.- Co oglądamy?

-Szkołę uczuć.- Przekręcił oczami.- Karola nie chciała dać spokoju.- Uśmiechnął się pod nosem.

-Dziękuję! Naprawdę mam dość horrorów.

-Oj tam. Tego nigdy za dużo.

-Mówcie co chcecie. Nienawidzę ich!

-Już to gdzieś słyszałem.- Logan usiadł koło mojej przyjaciółki, więc ja musiałam usadowić się między Kendallem, a Carlosem. Film przebiegł bez żadnych problemów. Nie zabrakło płaczu dziewczyn i narzekania chłopaków. Nie będziemy wnikać.

No i jest kolejny. Wiem, że krótki i nic się w nim nie dzieje, a poza tym długo nie dodawałam, ale nie miałam kompletnie czasu.

Milkaa Henderson - Jednak się nie myliłaś. :D  Przejrzałaś mnie.

Uwielbiam wracać do komentarzy z poprzedniego rozdziału. Zawsze się uśmiecham. Poza tym bardzo dziękuje za 20 obserwatorów! Bardzo, Bardzo! Naprawdę nie wiecie jak się cieszę!

 No nic... zapraszam do komentowania i do zobaczenia w kolejnym rozdziale <3