Rozdział 22

                                                *Sabi*

Po zejściu do kuchni czekało mnie kolejne w tym tygodniu zdziwienie. Czy już codziennie ktoś będzie wstawał wcześniej ode mnie? Na stole stały kanapki, a Carlos siedział na krześle i pisał coś na telefonie. Podniósł wzrok, zapewne, słysząc moje kroki i uśmiechnął się do mnie. Odwzajemniłam uśmiech i postanowiłam zacząć rozmowę.

-Co tak szybko wstałeś?

-Tak, Ciebie też miło widzieć.- Przekręcił oczami.

-Szczegół.- Zaśmiałam się.- Nadal nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

-Nie umiałem spać.- Wzruszył ramionami.- Ty pewnie miałaś podobnie.

-Może.- Usiadłam na krześle koło niego.- Pozwól, że się poczęstuję.- Sięgnęłam po kanapkę.

-Oczywiście, że nie. Bo przecież zrobiłem je tylko po to, by leżały na stole i kusiły moich przyjaciół.- Na jego słowa nasączone sarkazmem jedynie przekręciłam oczami i wzięłam się za jedzenie. Po chwili, gdy zabierałam się już za trzecią kanapkę usłyszałam cichy śmiech Latynosa. Odłożyłam chleb i posłałam Carlosowi pytające spojrzenie.

-Masz coś na ustach.- Spuściłam wzrok.

-Gdzie?- Podniosłam rękę, by wytrzeć usta, lecz chłopak skutecznie mi to uniemożliwił splatając razem nasze palce.

-Tutaj..- Lekko musnął moje usta. Po moim ciele przeszedł przyjemny prąd. Carlos zrobił to ponownie. Już miałam odwzajemnić, lecz w mojej głowie zaświeciło się przysłowiowe czerwone światełko. Lekko cofnęłam głowę do tyłu.

-Ja... Przepraszam… - Próbował się tłumaczyć. Złapał mnie za rękę, którą natychmiast wyrwałam. Wybiegłam z kuchni i ruszyłam do mojego pokoju, po drodze mijając zdezorientowaną Karolę. Zamknęłam drzwi i rzuciłam się na łóżko. Nie wiedziałam, co o tym myśleć. W moich drzwiach ukazała się głowa mojej przyjaciółki.

                                       *Oczami Karoliny*

Niepewnie otworzyłam drzwi do pokoju Sabiny. Zastałam ją leżącą na łóżku i wpatrującą się w sufit. To było trochę niepokojące. Pierwszy raz widziałam ją tak przybitą. To nie było podobne do mojej wiecznie uśmiechniętej przyjaciółki. Usiadłam na łóżku koło niej. Sabi się podniosła.

-Co się stało mała?- Zapytałam z troską.

-Carlos się stał.- Wyszeptała w ten sposób, że ledwo mogłam ją usłyszeć. Jej oczy się zaszkliły. Bez zbędnych pytań przyciągnęłam ją do siebie, pozwalając wypłakać.  Wiedziałam, że prędzej czy później wyrzuci z siebie, co ją gnębi. I tym razem się nie pomyliłam. Po kilku minutach ciszy, przerywanych szlochem Sabiny, dziewczyna wydukała:

- Carlos mnie pocałował…- Zrobiłam wielkie oczy i zdziwiona krzyknęłam:

-Jak to do cholery?!

-Nie krzycz..- Wyszeptała, a ja od razu tego pożałowałam. Uspokoiłam się.

-Jak to się stało?

-Normalnie. A z resztą.. to nie był pierwszy raz. Różnica jest taka, że tym razem faktycznie zdążył coś zrobić. Może zacznę od początku?

- Czekam.

- To może tak…Strasznie zabolało mnie to, jak Carlos powiedział mi, że ma dziewczynę. Wiesz jak jest. W tamten dzień próbował pocałować mnie po raz pierwszy. Kendall nam przeszkodził. Później mogło do czegoś dojść w moim pokoju, ale Logan zawołał nas na film. Następnie jak wyszliśmy na spacer. Pies pewnej dziewczyny wbiegł pomiędzy nasze nogi i Carlos wpadł do fontanny. No i później ta akcja na plaży. Całkowicie nie związana z Carlitem.- Zawahała się.

- No.. śmiało.- Delikatnie się uśmiechnęłam, próbując dodać jej odwagi.  Czułam, że to jest związane z Loganem.

-Logan w kuchni zaproponował mi, że razem wzbudzimy zazdrość w Carlosie. Stąd też ta sytuacja na plaży.- Spuściła wzrok. Powoli zaczynałam odnajdować się w tej sytuacji.

-To znaczy, że Ciebie i Logana nic nie łączy?- Uśmiechnęłam się do siebie. To była świetna wiadomość!

-Można tak powiedzieć. Jesteśmy tylko przyjaciółmi.- Mocno ją przytuliłam. Dziewczyna się zaśmiała.- Nie zrobiłabym Ci tego. Przepraszam.

-Nie ma sprawy. Kontynuuj.

Sabina westchnęła.

-Rano jak zeszłam do kuchni Carlos czekał ze śniadaniem. Zaczęłam jeść, kiedy powiedział, że jestem brudna. Zapytałam ‘gdzie?’ i wtedy mnie pocałował.

-Ty wcale nie byłaś brudna, prawda?- Przyglądałam się jej badawczo. Sabi tylko wzruszyła ramionami.

-Może tak, może nie. Kto wie?

Mocno ją przytuliłam. Nie umiałam w to uwierzyć. Nie spodziewałabym się tego po Carlosie. W głębi rzeczy on w końcu zdradził swoją dziewczynę. I zranił moją przyjaciółkę. Co on sobie wyobrażał?!

-Dupek.- Wysyczałam.

-Zakochałam się w tym dupku.- Ponownie wyszeptała dziewczyna

                                        *Oczami Sabi*

-James, ty idioto!- Spojrzałam na swoją mokrą bluzkę.

-Przepraszam! Naprawdę nie chciałem. Ściągnij od razu tą bluzkę, wypiorę ją czy coś.- Próbował się wytłumaczyć.

-Nie ściągnę przy tobie bluzki zboczeńcu!- Zaśmiałam się. Chłopak spojrzał na górną część mojej garderoby i lekko zmieszał.

-Nie przemyślałem tego.- Podrapał się po karku. Ja tylko przekręciłam oczami.

-Jasne, jasne. Weź ty już lepiej nic nie mów.- Pokazałam mu język.

-No dziękuję ci bardzo. Ja.. Odchodzę obrażony papa.- Wyszedł z pokoju, a ja pokręciłam głową z dezaprobatą. Z tyłu usłyszałam cichy śmiech. Odwróciłam się, a moja mina gwałtownie zrzedła.

Przybywam z nowym rozdziałem :D Nie spodobało wam się, że Logan pocałował Sabi.. Wiecie co? Mi też nie.  Ale dwa komentarze dały mi trochę do zrozumienia. Głownie chodzi mi o Nattalie Henderson i Zakochana rozmarzona.  Rozważę to.. A co do Karoli to gratulacje wreszcie nadrobiłaś! Dziękuję Kindze ( która siedzi obok mnie, ale to szczegół) za pomoc w tym rozdziale. Do następnego! I proszę o komentarze. To motywuje!