Rozdział 60.

 

                                              *Karola*

Pożegnałam się z Emmą i z powrotem włożyłam telefon do kieszeni. Spojrzałam na Logana wpatrującego się w drogę przed sobą.

-Twój przyjaciel będzie ojcem.

Brunet przeniósł swój zaskoczony wzrok z jezdni na mnie.

-Który?

-A jak myślisz?

Chłopak przestudiował moje słowa w głowie, ponownie patrząc na drogę i praktycznie w ostatnim momencie skręcając w jedną z uliczek.

-To się zdziwi.

-Mam nadzieję, że nic nie odwali. Wiesz, pierwszy szok i te sprawy.

-Ja też chce wiedzieć jak to jest.- Wręcz się poskarżył.

-A to nie do mnie z tym.

-A do kogo?- Zerknął na mnie podnosząc brwi. Zastanowiłam się nad jego słowami. Jeśli patrzeć na to z tej strony, to ma racje.

-To propozycja?

-A gdyby takową była, zgodziłabyś się?- Obchodził temat naokoło.

-Teraz nie.

-Teraz?- Podchwycił.  Nie jestem pewna, czy był on mi na rękę, tym bardziej, że właśnie dojeżdżaliśmy do jednego z supermarketów w naszym mieście. Poza tym, dlaczego on musi okazywać swoją inteligencję zawsze, kiedy jest najmniej potrzebna?

-Teraz, bo mam szkołę, poza tym nie oszukujmy się, znamy się trzy miesiące.

-Kiedy kończysz szkołę?

-W maju, po maturze. Do czego zmierzasz?

-Planuje.- Wyszczerzył się w charakterystyczny dla siebie sposób i zaparkował przed moim domem.  Wracaliśmy z zakupów, które poszły dosyć sprawnie. Nie było dużej ilości ludzi, a Logan nie był jakoś specjalnie rozpoznawany. Położyłam dłonie na dachu samochodu i posłałam mu jedno ze swoich spojrzeń.

-Jeśli w tych planach jestem ja, będziesz musiał poczekać przynajmniej do kwietnia.

-I liczę się z tym. Nie przeszkadza mi to. – Obszedł samochód dookoła i przycisnął usta do mojej skroni, nie zatrzymując się jednak. Otworzył bagażnik samochodu mojego taty, który pożyczył nam go mając jednak w tym swój interes, gdyż wieźliśmy dla niego reklamówkę z zakupami. Wyciągnął kilka reklamówek, a kiedy miałam zamiar zabrać mu część z nich automatycznie zaprotestował. Wolałam się z nim o to nie kłócić, on i tak postawiłby na swoim.

Dosłownie wpadłam na drzwi, kiedy chciałam je otworzyć. Najwyraźniej nikogo nie było w domu. Wyciągnęłam z bocznej przegródki mojej torebki klucz i dwoma szybkimi ruchami przekręciłam go w zamku. Jako, że było stosunkowo jasno nie musiałam oświecać światła, promienie słoneczne wpadały przez wejście do salonu. Logan zaniósł zakupy do kuchni, a ja chcąc-nie chcąc ruszyłam za nim.

-Gdzie są wszyscy?

-Kendall wyszedł z Jamesem rozejrzeć się po okolicy, tata jest w pracy. Nie wiem tylko gdzie jest Julia. W sumie nie wiem czy mnie to interesuje.- Odpowiedziałam na pytanie chłopaka.

-Długo będziemy sami?

-Nie mam pojęcia. I nie wiem co chodzi ci po głowie, ale odpuść sobie.- Zaśmiałam się.

-Chciałem tylko spędzić czas ze swoją dziewczyną.- Mruknął opierając się o blat.

-I może jeszcze będziemy grać w szachy?

-Potrafisz?- Parsknął śmiechem.

-No dzięki!- Lekko się zbulwersowałam.- Żebyś się nie zdziwił.

-To mi nie grozi, skarbie. Chodź tu do mnie.

- Idiota.- Kiedy tylko rozłożył ręce od razu się w niego wtuliłam.

-Ale twój.

-Oklepane.- Mimo wszystko na moich policzkach pojawił się jasny odcień różu.

-Ale prawdziwe.

-To też oklepane.

-Czy ty zawsze wiesz co powiedzieć?

-Jeśli chodzi o ciebie, to tak.- Mimowolnie się wyszczerzyłam.

-A w jakiej sytuacji nie?- Podchwycił temat.

-Ten mój pedofil zawsze wie co odpowiedzieć.

-Mówimy o Sabi, mam wrażenie.

-Tak, właśnie tak.- Jakby dla potwierdzenia mojej wypowiedzi potrząsnęłam głową.

-Dlaczego pedofil? To nie do końca trzyma się kupy.

-Tak wyszło.- Położyłam głowę na jego ramieniu i przymknęłam oczy.

W pewnym momencie chłopak wyrwał mnie z zamyślenia.

-Odwróć się.

Dość niepewnie, jednak będąc ciekawa co chodziło mu po głowie, odwróciłam się. Długo nie musiałam czekać, żeby moja szyja zetknęła się z zimnym kawałkiem metalu. Automatycznie się zatrzęsłam. Mój chłopak zapiął naszyjnik, chwilę przed tym delikatnie całując kilka miejsc na mojej szyi. Wyszłam z kuchni na przedpokój i przejrzałam się w lustrze. Na mojej szyi wisiał piękny, srebrny naszyjnik z imieniem bruneta. On sam chwilę później znalazł się za mną, oplatając ręce wokół mojej talii. Położył podbródek na moim ramieniu i odnalazł moje oczy w lustrzanym odbiciu.

-Za każdym razem, kiedy będziesz czuła się samotna, bądź coś będzie nie tak wiedz, że masz mnie. Dzwoń o każdej porze dnia i nocy. Jesteś dla mnie najważniejsza, pamiętaj.- Ostatnie zdanie wyszeptał. Moja warga niebezpiecznie zadrgała. Zawsze wzruszałam się stanowczo za szybko.

 __________________________________________________________________________________

Przepraszam, że dopiero dzisiaj!

Taki ‘Karolinkowy’ rozdział.

Najmniej głosów miały Julia z Kendallem i Emma z Jamesem (3)

Później Karola z Loganem (9) i Sabi z Carlosem (10).

Coś się pomyśli, dziękuję za każdy głos ;)

Następny rozdział pojawi się na czas!

Dziękuję, że chcę wam się to czytać.