Rozdział 61.

-I jak wrażenia po grze?- Lekko się uśmiechnęłam przy okazji pukając do drzwi Oli.

-Widać, że to twoi znajomi.- Patryk przekręcił oczami. Wolałam jednak wziąć to za komplement.

-Cieszę się, że chociaż jakoś się z nimi porozumiałeś.- Zaśmiałam się. Nie żebym w niego wątpiła, ale nie należał on do specjalnie inteligentnych osób.

-Przynajmniej we mnie wierzysz.-Wzruszył ramionami, a w drzwiach ukazała się uśmiechnięta-jak przez większość czasu, kiedy ją widziałam- Blue. Tak, Blue, bo Kendall już zdążył nawiązać do jej nietuzinkowych włosów. I spodobało mi się to. No cóż, Ola będzie musiała się do tego przyzwyczaić.

-A tobie jak się podobał piątek?- Zagadnęłam dziewczynę, kiedy już byliśmy dość daleko od jej domu.

- Miło.- Nie rozwinęła tematu, więc postanowiłam sama trochę ją podpytać.

-Jak podobały się zadania? Przypadły ci do gustu?

-Tak, nie były złe. Ci twoi przyjaciele mają fajne pomysły.- Próbowała udać, że nie wie o co chodzi. Trochę jej nie wyszło. Z rumieńcami na policzkach wyglądała naprawdę uroczo.

                                 *Kendall*

Kiedy dojechałem pod dom Julii cicho odetchnąłem z ulgą. Atmosfera w aucie, podobnie jak podczas lotu samolotem była dosyć napięta. Dziewczyna nie odezwała się ani słowem. Zastanawiałem się co ją ugryzło, bo jeszcze na lotnisku w trakcie pożegnania z Sabiną i Karoliną wszystko było w porządku. Na jej twarzy gościł uśmiech, którego teraz najzwyczajniej w świecie brakowało.

Kiedy już chciała wyjść z pojazdu, złapałem ją za rękę. Odruchowo ją wzięła.

-Co się stało?- Przejechałem dłonią po całej długości jej ręki.

-Nic.- Mruknęła nie patrząc na mnie i ponownie odwróciła się w celu otwarcia drzwi.

-Mnie chcesz oszukać?

-Wszystko jest w jak najlepszym porządku.- Posłała mi jedno krótkie spojrzenie i wysiadła z samochodu bez jakiegokolwiek pożegnania.

Coś czuję, że czeka nas rozmowa.

Może nie być przyjemna.

                                             *****

James pomimo ciągle rosnącego zmęczenia zaraz po powrocie do domu udał się na krótki spacer. Jego celem był dom dziewczyny, która właśnie w tym momencie wycierała z twarzy ostatnie łzy. Nie wiedział, co było powodem dziwnego zachowania jego wybranki, jednak wiedział jedno. Nie chciał jej stracić i miał zamiar przezwyciężyć wszystko, co zaprzątało jej umysł i zmuszało do takiego, a nie innego zachowania. Pokłócili się w zasadzie o nic, dlatego tym bardziej dziwił go fakt, że zrezygnowała z odwiedzenia swoich przyjaciółek. Zdawał sobie sprawę, że coś musiało być na rzeczy i obrał za cel jak najszybsze dowiedzenie się całej prawdy. Szkoda tylko, że nie wiedział jakie niespodzianki szykuje dla niego życie w ciągu najbliższych kilkudziesięciu minut.

Ona się bała. Bała jego reakcji. Bardzo możliwe, że nie do końca była pewna jego uczuć pomimo upływu czasu, którego razem spędzili. Spędzili razem.

Przerażał ją fakt, że przez tę jedną bardzo istotną wiadomość cały ten czas przestanie mieć dla niego znaczenie. A dla niej miał ogromne.

Kochała go całym sercem i ogarniał ją lęk za każdym razem, gdy zdawała sobie sprawę z tego, że mogłoby go zabraknąć. Bo przecież w życiu nie zawsze jest kolorowo, prawda?

Żałowała, że nie mogła pozostawić tej wiadomości dla siebie. Bo nawet jeśli bardzo by próbowała za miesiąc czy dwa najzwyczajniej w świecie sam by to zauważył.

Dlatego czekała. Czekała na jego powrót. Chciała go zobaczyć i po prostu się do niego przytulić, by przez chwilę poczuć się bezpiecznie. A później zamierzała mu powiedzieć. Prosto z mostu czekając na dalsze wydarzenia.

Szkoda tylko, że wszystko wskazywało na nieciekawą reakcję ze strony- w jej mniemaniu- tego jedynego.

 James zaraz po zobaczeniu Emmy po prostu przyciągnął jej drobne ciało do siebie. Przylgnęła do niego całym ciałem, co już na wstępie zdążyło go zdezorientować. Zawsze zachowywała się inaczej. A kiedy w dodatku jej ciałem wstrząsnął cichutki szloch zamarł. Bał się, że to przez niego. Może mógł zostać z nią, zamiast jechać ze swoimi przyjaciółmi do Polski? Może wtedy nie próbowałaby powstrzymać płaczu?  Może wszystko byłoby normalnie? Nie wiedział co się działo i jako priorytet postawił sobie jasny cel: dowiedzieć się. Dlatego wcześniej zamykając drzwi poprowadził ją na kanapę, a sam przyklęknął pomiędzy jej nogami.

Ona nie miała zamiaru zwlekać. Wypowiedziała to jedno krótkie zdanie i czekała.  A czekanie na jego reakcje wydawało się trwać dla niej wieki.

Bo czy gdyby wiedziała, powiedziałaby mu najpierw, że go kocha?

 _________________________________________________________________________________

No i jest. Postanowiłam poeksperymentować i popisać inną perspektywą. Pisało się naprawdę fajnie. A wy co myślicie?

Jak myślicie, co się stanie?

Jeśli mam być szczera, to ten pomysł przyszedł do mnie przy pisaniu ostatniego zdania. No ale jedziemy dalej. Dziękuję za komentarze. Do następnego!