Rozdział 54.

                                                             *14 września, czwartek*                                                                                                                                                 -Powiedz mi tylko, dlaczego masz taki dobry humor?- Patryk cicho się zaśmiał, kiedy idąc w stronę domu podśpiewywałam piosenkę, której tytułu nie znałam. Wracaliśmy razem do domu, jak zawsze ostatnimi czasy. Patryk chodził do mojej klasy, a złożyło się tak, że mój dom był po drodze do jego miejsca zamieszkania. Codziennie po lekcjach najpierw odprowadzaliśmy Olę, a potem kierowaliśmy się w stronę mojego domu.  Wzruszyłam ramionami.

-Dzisiaj są urodziny mojego przyjaciela. Będziemy rozmawiać na skype i  pewnie Karola do mnie przyjdzie. Przez szkołę rzadziej się widujemy.

Chłopak się uśmiechnął.

-Ta Karolina to śliczna jest.

-I zajęta.- Uderzyłam go łokciem w bok. On lekko odskoczył i się zaśmiał.

-Tak wiem, nietrudno zauważyć.

W tym momencie doszliśmy pod mój dom. Szatyn odwrócił się w moją stronę i posłał mi uśmiech.

-Jutro mam po ciebie przyjść?

-Jak zawsze.- Uśmiechnęłam się.

-Złóż ode mnie życzenia temu przyjacielowi.

-Się robi. Do zobaczenia.- Kiedy chłopak lekko mnie przytulił na pożegnanie, weszłam do domu. Po zamknięciu drzwi krzyknęłam:

-Wróciłam!

Położyłam torbę na niewielkiej szafce i ściągnęłam buty. W kuchni roznosił się zapach pieczeni, więc wiedziałam gdzie skierować się, by zobaczyć moją mamę. Opierała się o blat i patrzyła w moją stronę. Ciepło się uśmiechnęła.

-Cześć kochanie. Jak w szkole?

-Dzień, jak co dzień.- Odwzajemniłam jej uśmiech.

-A jak tam u tego twojego Latynosa?

-Carlosa, mamo. Carlosa.- Dlaczego ona nie potrafi zapamiętać jego imienia?- Dobrze, nagrywają teraz kolejne odcinki. Dlaczego pytasz?

-Tak z ciekawości. Kiedy macie zamiar się spotkać? Czy przypadkiem jeden z nich nie ma dzisiaj urodzin?- Pytała dalej. Nigdy wcześniej jej o tym nie wspominałam.

-Tak, Logan. Polecimy do nich może w listopadzie, na urodziny Kendalla. Ale to się jeszcze zobaczy. Ja… Może pójdę na górę, muszę umówić się z Karoliną.- Uśmiechnęłam się, lekko cmoknęłam mamę w policzek i skierowałam w stronę mojego pokoju. Weszłam do środka i pierwszą rzeczą, którą zrobiłam, było spojrzenie na plakaty.  Wykorzystałam fakt, że Carlos był w zespole i pozbierałam plakaty, które pałętały się gdzieś w moich skrzynkach.  Poprzyklejałam je nad biurkiem pomiędzy zdjęciami przedstawiającymi mnie i moich przyjaciół. Nie zawracałam sobie głowy zamknięciem drzwi, w sumie praktycznie nigdy tego nie robiłam. Rzuciłam torbę koło szafki i głęboko odetchnęłam. To był męczący dzień, jednak kusiła mnie perspektywa zobaczenia przyjaciół, chociażby przez internetową kamerkę.

-Kto to był?

Na dźwięk jego głosu podskoczyłam wystraszona. Gwałtownie się odwróciłam, by zobaczyć Carlosa nonszalancko opierającego się o futrynę drzwi. Zaskoczona zakryłam dłonią usta. Był ostatnią osobą, której bym się tutaj spodziewała. Nie wykonując żadnego ruchu obserwowałam, jak chłopak, który według mojego mniemania powinien być teraz w Los Angeles odbija się od ściany i podchodzi do mnie. Dopiero wtedy ocknęłam się z pierwszego szoku i usuwając ostatni dzielący nas dystans, wtuliłam w niego. Latynos zawinął ramiona wokół mnie. Do moich nozdrzy automatycznie dotarł zapach jego perfum, które zdążyły uwieść mnie już przy pierwszym spotkaniu. Głęboko odetchnęłam. Przez te trzy tygodnie strasznie za tym tęskniłam.

-Co ty tu robisz?- Wymamrotałam nadal wtulona w jego koszulkę, nie chcąc puścić go ani na chwilę.

-Przytulam cię. –Odpowiedział, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie.

-Chodzi mi o Polskę.

-Nadal cię przytulam.- Cicho się zaśmiał.- A ty nadal nie odpowiedziałaś mi, kto cię odprowadził.

-Kolega.- Wzruszyłam ramionami.

-Dlaczego ja nic nie wiem o koledze, a kolega cię przytulił?

-Bo znam go od niedawna i nie czułam potrzeby, żeby ci mówić. A kolega mnie przytulił, bo jest moim kolegą.- Zaśmiałam się.

-Tylko ja mogę Cię przytulać…- Mruknął.- Tęskniłem.

-Ja za tobą też, Carlos.- Odetchnęłam i lekko się od niego odsunęłam.

-Te plakaty troszkę mnie przerażają, wiesz? Niecodziennie widzi się swoją twarz na ścianach pokoju swojej dziewczyny.

-A mi się podoba moja ściana. Wygląda słodko.- Automatycznie na nią spojrzałam. Z kilkunastu miejsc patrzył na mnie mój uśmiechnięty chłopak. Tak. Ta ściana może być przerażająca.
_________________________________________________________________________

Jest kolejny! Przepraszam, że dopiero teraz, nadal dochodzę do siebie po piątkowej nocy. I tak, muszę się pochwalić. Chłopcy dali mi follow na TT *-*  I trochę rozkojarzona jestem ;)  no nic.. Zapraszam do komentowania. I do następnego.  :)