Rozdział 5.

Już po kilku minutach patrzył na nią z uznaniem.

Między nimi nie było tego chłodu, a Sabine zachowywała się jakby znali się od zawsze. Była cicha, mało co się odzywała, ale zachowywała się swobodnie. Miał wrażenie, że właśnie tego oczekiwał od niej Paul. Po jej zdenerwowaniu nie było ani śladu.

-Znamy się jakoś od roku, a jesteśmy ze sobą ponad miesiąc.- Odpowiedział na jedno z pytań.

-James nie chciał tego dłużej ukrywać.- Miała delikatny głos. Inny niż wtedy, kiedy rozmawiała z nim poza kamerami.

-Patrz, piszą, że jesteś śliczna. Może teraz w to uwierzysz, skoro nie ja jeden ci to mówię.

-Nie, myślę, że nadal nie będę brała tego na poważnie.- Mógł wręcz poczuć, jak się spięła. Uśmiech jednak nie zszedł z jej twarzy. Była dobrą aktorką.

-Cóż, będę mówił to tak często, aż w końcu zdasz sobie z tego sprawę.- Lekko musnął ustami jej policzek.

-Oh, to takie słodkie. Aż mnie mdli.

-Mówisz tak, bo ty nie masz komu tego mówić.- Sabine spojrzała na Carlosa ze zwycięskim uśmiechem.

-Mówię tak, bo muszę znosić was dzień w dzień.- Odparował.

-Dlatego zazdrościsz. Codziennie przypominasz sobie, że nie masz szans na taką dziewczynę.- James położył nacisk na przedostatnie słowo i poruszał brwiami.

-Rushers twierdzą, że jesteście słodcy.

-dzięki.

-I w tym momencie kilka tysięcy osób patrzy na Carlosa jak na idiotę.- Podsumowała ”dziewczyna” Maslowa, doprowadzając resztę do śmiechu.

James zdał sobie sprawę, że faktycznie potrzebował dziewczyny. Potrzebował kogoś, o kogo mógłby się troszczyć, kogo mógłby przytulać, jak teraz blondynkę siedzącą na jego kolanach.

Tylko był jeden problem.

On chciał naprawdę.

Bez faktu, że ktoś się do czegoś zmusza, krążącego po głowie.

……….

Big Time Rush odpowiadali na ostatnie pytania fanów. Ona już jakiś czas temu się oddaliła. Oficjalna wersja wytłumaczenia była taka, że nie chciała przeszkadzać. To był ich Ustream.

Tylko ona wiedziała, że po prostu nie była w stanie dłużej tam siedzieć. Ciężko było jej udawać, że wszystko jest w porządku, kiedy przed oczami nadal miała wcześniejszy dzień.

Ciekawe czy zdawał sobie sprawę, jak bardzo to utkwiło w jej psychice?

-Czy są rzeczy, które chcielibyście zmienić w swoim życiu?-  Logan przeczytał na głos, od razu odpowiadając na pytanie.- Myślę, że chciałbym aby niektóre osoby z mojej przeszłości mogły być w mojej przyszłości.

-Chciałbym mieć więcej czasu dla rodziny.

Kiedy Carlos zgodził się ze słowami blondyna, James głęboko odetchnął.

-Ja myślę, że chciałbym poznać niektóre osoby znowu po raz pierwszy. Cofnąć wrażenie, które wtedy na nich zrobiłem i zapracować na nowe.

Ich spojrzenia na chwilę się spotkały, jednak blondynka ponownie odwróciła wzrok.

‘Nie pokazuj mu, że jesteś słaba’, zbeształa się. ‘Lepiej jak będzie myślał, że cię to nie rusza.’

Chwilę później się pożegnali i automatycznie trzy pary oczu zawisły na dziewczynie. Zirytowało ją to.

-Co?

-Nic, spokojnie.-  Carlos widząc jej reakcję lekko się uśmiechnął.- Dobrze Ci poszło.

-Nie sądzę.

-Ale przynajmniej trochę się o nas dowiedziałaś.- Logan rozłożył się na fotelu obok niej.

-A ile z tych rzeczy jest prawdą?

-Sporo.-James przeniósł na nią swój wzrok.- Nie lubimy okłamywać fanów, kiedy nas o coś pytają. Tym bardziej patrząc na to, że jeśli bym skłamał, następnym razem mógłbym powiedzieć coś zupełnie innego. To byłoby niezręczne.

-Bo wcale ich nie okłamujecie.

-Ty to inna sprawa, to nie był mój wybór. To znaczy nie zrozum mnie źle, cieszę się, że tu…

-Daruj sobie.- ostro weszła mu w słowo. Nie chciała słyszeć nic więcej o sobie.

-Sabine, posłuchaj. Wiem, że zawaliłem, dobrze zdaję sobie z tego sprawę. Ale nie możesz…

-Jesteś ostatnią osobą, która będzie mi mówić co mogę, a czego nie. I masz rację-zawaliłeś. Dlatego tym bardziej mógłbyś dać mi spokój.

-Hej, spokojnie.- Paul klasnął w dłonie. Nie tylko ona spojrzała na niego zaskoczona. Czy on był tu przez cały ten czas?- Trzymajcie nerwy na wodzy. Dlaczego zawalił? Czego nie wiem? Sabine, jeśli chcesz porozmawiać…

-Nie, wszystko jest dobrze. Mogę iść do domu? Chcę wytłumaczyć mamie tą sytuację, należy jej się.

-Twoja mama już wie, dzwoniłem do niej.- Mrugnął do niej.- Powiedziałem jej prawdę, nie musisz kłamać. Nie była zachwycona.

-Tego się obawiałam. Nie popiera tego, co chcę robić.

-Nie dziwiłbym jej się na twoim miejscu. A wy co tak patrzycie?- Zwrócił się do chłopaków, którzy śledzili ich rozmowę z coraz większym zdezorientowaniem na twarzy.- Nie musicie wiedzieć wszystkiego. Leć do domu. A ty, James, odprowadź ją jak na dobrego chłopaka przystało.

_____________________________

Czytasz=komentujesz.

Mam nadzieję, że się podoba

Wiem, że na razie mało się dzieje, ale cierpliwości. ;)

Do następnego!