Rozdział 9.

-Myślisz, że obraziliby się, gdybyśmy im na chwile zniknęli?

-Oni nie, gorzej ze mną.- Sabine smarowała ramiona kremem. Siedzieli na kocu niedaleko swojego domku. James obserwował dziewczynę, ona jednak była zainteresowana tylko jego przyjaciółmi odbijającymi piłkę. Po jej luzie z rana nie było ani śladu. Już chciał się cieszyć, że będzie miała do niego inne podejście, a tu jak zwykle nic z tego nie wyszło.

Czasem ludzie żałują jednego błędu przez całe życie. Nie chciał tego.

-Aż tak bardzo nie potrafisz znieść mojego towarzystwa?

-Tak. Właśnie mniej-więcej coś tym stylu.

Nie patrzyła na niego, co dało mu pewność, że kłamie. Nie wiedział jednak, czy ma się cieszyć z tego powodu.

-Nie macie zamiaru iść do wody?

Carlos stał nad nimi wyczekująco tupiąc nogą.

-Nie. Ja nie, w każdym razie.- Od razu się poprawiła. Tak jakby on miał zamiar iść gdziekolwiek bez niej.

Na tym polegała ich gra.

A przynajmniej ona miała tak myśleć.

-Też sobie odpuszczę.

-No proszę was. Taka ładna pogoda.- Carlos spojrzał porozumiewawczo na Jamesa. Dwa razy nie musiał tego robić. Rozumieli się bez słów.

Maslow uśmiechnął się pod nosem.

-Zmieniłem zdanie.

Sabine tak naprawdę nie miała wiele do powiedzenia. W jednej chwili siedziała na kocu, wygrzewając się na słońcu, w drugim nie czuła ziemi pod nogami, w trzecim zaś wpadała do wody z piskiem. James nie potrafił powstrzymać uśmiechu. Cóż, musiał przyznać, że coś ciągnęło go do tej dziewczyny.

-Jesteś dupkiem!- Pomimo swoich słów zaśmiała się i kilka razy ochlapała go wodą. Nie oponował.

-Należało mi się.

Jej wzrok spoczął za nim.

-Co tam jest?

Odwrócił się, śledząc jej wzrok i ujrzał skarpę, na której był poprzedniego dnia.

-Kamienie. Trawa.  I jeszcze więcej kamieni. Strasznie spokojne miejsce. Dużo kamieni. Idealne miejsce do myślenia. Czy wspomniałem o kamieniach?

-Wydaje mi się, że tak, ale nigdy nie mogę mieć pewności.

James już układał w głowie jakąś chwytliwą uwagę, coś, co by ją rozśmieszyło, jednak nie dane mu było jej wypowiedzieć.

Carlos stał na brzegu i szaleńczo machał rękami, wykrzykując imię jego „dziewczyny”. W innej sytuacji wydałoby mu się to zabawne, Latynos bowiem potykał się raz po raz. Teraz jednak nie było mu do śmiechu. Pozwolił dziewczynie skierować się w stronę brzegu, sam zaczął pływać tylko sobie znanym schematem. Niechętnie przyznał przed samym sobą, że był trochę zazdrosny. Nie potrafił tego zrozumieć, ale był zły, że to on spieprzył sobie zdanie na swój temat, a nie jego przyjaciel. Wtedy wszystko byłoby mniej skomplikowane. Przynajmniej dla niego. To był pierwszy raz, kiedy dla Jamesa ważniejsze było jego własne dobro od dobra przyjaciół.

….

Wzięła do ręki swój telefon, dziękując Carlosowi. Na wyświetlaczu widniało imię jej kuzynki, Laury. Nie miała ochoty z nią rozmawiać ani mówić o aktualnej sytuacji. Wiedziała, że nie może powiedzieć Laurze o Jamesie. Będzie musiała ją okłamywać. Nie ufała jej wystarczająco i wiedziała, że dziewczyna zrobi wszystko by znaleźć się w centrum zainteresowania. Nie lubiła tego, ale była zbyt miłą osobą, by jej to wygarnąć. Nacisnęła zieloną słuchawkę i przyłożyła urządzenie do ucha, ale nie było jej dane przywitać się, jej rozmówczyni od razu wyskoczyła do niej z pretensjami.

-Dlaczego nie powiedziałaś mi, że masz chłopaka? Myślałam, że się przyjaźnimy! Gdybym ja…

Dziewczyna nie chciała tego słuchać, więc przerwała jej w pół słowa.

-Wiem, co ty byś wtedy zrobiła. Przepraszam, chciałam powiedzieć ci osobiście.

Głos jej kuzynki natychmiastowo się zmienił. Brzmiał słodko, a przynajmniej takie wrażenie miała Sabina.

-To takie miłe z twojej strony, kochana. To co, kiedy ich poznam?

Na początku Blondynka nie potrafiła skojarzyć, o co też chodzi Laurze.

-Jakich ich?

-No ten zespół! Są dość znani, chciałabym porozmawiać z nimi osobiście. No i ten Latynos z tego zespołu, nie pamiętam jak się nazywał… No w każdym razie jest świetny!- Wzrok Sabine automatycznie spoczął na przyglądającym jej się Carlosie. Kiedy chłopak zdał sobie sprawę, że dziewczyna na niego patrzy lekko się uśmiechnął i onieśmielony spuścił wzrok, a ona modliła się w duchu, aby nie zrobiła się czerwona. Takie sytuacje zawsze tak na nią działały. Laura nieświadoma całej sytuacji mówiła dalej:

-A jeśli nie on, to ten blondyn też nie wygląda źle. Czy to nie byłoby wspaniałe, gdyby nasi chłopacy byli w tym samym zespole?

-Nie sądzę. Laura, przystopuj! Ja…- rozejrzała się spanikowana w poszukiwaniu dobrej wymówki.- Muszę kończyć. Jestem na plaży, a James narzeka, że nie poświęcam mu wystarczająco dużo uwagi.

-Przekaż mu, że jeśli potrzebuje uwagi, to u mnie ją dostanie! Trzeba Ci przyznać siostrzyczko, wybrałaś najlepszego.

Sabina słysząc to, zacisnęła zęby i bez pożegnania się rozłączyła. Była na nią zła. Co z tego, że James nie był jej chłopakiem? Laura jednak tak myślała, a mimo wszystko potrafiła powiedzieć coś takiego. Blondynka tolerowała ją tylko ze względu na ojca.

______

Jak się podoba? Mam nadzieję, że nie jest tak źle. 

do następnego!