Rozdział 11.

-Ja tylko odzyskałam moją poduszkę!

-Nie musiałaś przy tym zrzucać mnie z łóżka!- chłopak podniósł się z ziemi i otrzepał spodnie. Ona nie miała zamiaru z nim negocjować. Po prostu ją sobie zabrała.

-Cóż, najwyraźniej musiałam.- Blondynka niewinnie się uśmiechnęła, trzymając w dłoni swoją „Wygraną”.

-Jesteś niemożliwa.- Carlos się zaśmiał.

-I śpiąca też.- wzruszyła ramionami.- Tak bywa.

-Idź spać.

-Zmusisz mnie?

-Jeśli będę musiał.- Zniżył głos, jakby chciał ukryć w tym zdaniu jakąś groźbę.

Zaśmiała się.

-Grozisz mi?

-A mam?- poruszał brwiami i nieznacznie się do niej przybliżył.

-Jak tam sobie chcesz.- Wzruszyła ramionami, opierając się o jedną z szafek.

Chłopak podszedł do niej i jednym zwinnym ruchem zabrał poduszkę z jej rąk. Tak, Sabine naprawdę nie miała refleksu.

-Oddaj mi!- Sięgnęła po nią, jednak Carlos okazał się szybszy.

-Co za to dostanę?

-Użyłam już dzisiaj satysfakcji jako argumentu, więc tym razem sobie odpuszczę.

-Daj buziaka to będziemy kwita.- Nastawił policzek i wskazał go palcem. Blondynka postanowiła trochę się z nim podroczyć.

-Nie dam.

-To ja też nie dam.

Przekręciła oczami i stanęła na palcach, by lekko cmoknąć ustami jego policzek. Była od niego nieco niższa, więc nie miała innego wyboru. Pech chciał, że chłopak prawdopodobnie się zniechęcił. Przekręcił głowę w jej stronę, a ich usta się spotkały. Sabina już się odsuwała i naprawdę prawie to zrobiła, jednak Latynos jej to uniemożliwił. Położył dłoń na jej talii i ostrożnie, jakby obawiając się jej reakcji, pogłębił pocałunek. To nie trwało długo, odsunął się już chwilę potem. Jednak tym razem dziewczyna nie chciała, by się odsunął.

-Cóż, myślę, że odpokutowałaś.

Patrzyła na niego, nie wiedząc co powiedzieć. Uspokój się, pomyślała. Przecież to był tylko przypadek.

-Więc teraz mogę odzyskać moją poduszkę?- Jej głos brzmiał spokojnie. I to było tak różne od tego, co teraz czuła w środku.

Carlos oddał jej przedmiot, po który tu przyszła i cofnął się kilka kroków.

-Wydaje mi się, że byłaś śpiąca. Radziłbym iść spać, bo oni nie dadzą Ci długo rano leżeć.

-Dobranoc.- Posłała mu uśmiech, którego zaraz odwzajemnił.

-Dobranoc, Mel.- Już po chwili jego uśmiech przygasł. Dziewczyna zastanowiła się nad powodem zmiany jego nastroju i wręcz skamieniała.

Jak on ją nazwał?

-Jak ty mnie nazwałeś?- Wydukała, patrząc na niego szeroko otworzonymi oczami. Tylko jedna osoba ją tak nazywała. A Latynos stojący przed nią nie miał prawa o tym wiedzieć. Chyba, że…

-Sabina, wytłumaczę Ci.

-Skąd wiesz o moim drugim imieniu? Dlaczego mnie tak nazwałeś?- Nie pozwoliła mu dokończyć. Musiała dowiedzieć się w tej chwili. Carlos westchnął zrezygnowany.

-Wiem, bo sama mi o tym powiedziałaś.

- Nigdy nikomu o tym nie mówiłam.- To była prawda. Nie czuła takiej potrzeby odkąd Josh zaczął ją tak nazywać. Zawsze myślała, że to było takie… ich.

-Jesteś pewna?- Nieznacznie się do niej przybliżył.

-Jedynie mój przyjaciel o tym wie… wiedział.- Szybko się poprawiła. Najwyraźniej teraz nie był jedyny. A może…

-Nadal nic nie rozumiesz?- Wpatrywał się w nią smutnym wzrokiem. Wiedział jak zareaguje.

I właśnie wtedy to do niej dotarło.

Wypowiedziała dwa słowa, które sprawiły, że między nimi pojawił się mur.

Ciekawe czy on też zauważył go oczami wyobraźni?

-To ty.

Cofnęła się oszołomiona. Nie potrafiła w to uwierzyć.

-Wysłuchaj mnie.

 Zrobił krok w jej stronę, więc ona zrobiła dwa w tył skutecznie się od niego oddalając. Niezrażony kontynuował:

-To wszystko nie miało tak wyglądać.- Widząc minę dziewczyny postanowił postawić wszystko na otwarte karty.- Jestem Joshem, faktycznie. Tylko kiedy zacząłem z tobą pisać nie sądziłem, że obydwoje tak się w to wkręcimy. Nie sądziłem, że taka przyjaźń istnieje. Stałaś mi się bliska w bardzo krótkim czasie. Ja.. Pozwolisz, że zacznę od początku?

Delikatnie kiwnęła głową. Należała jej się szczerość. Chociaż teraz.

-Usiądź.- Wskazał na łóżko, jednak ona nie miała zamiaru spełniać jego prośby. Została na swoim miejscu.- Okey, w takim razie postoimy.

Oparł się o szafkę, wiedząc, że i tak nie pozwoli mu się do siebie zbliżyć.

-Chodzi o to, że będąc sławnym nie bardzo masz do kogo się odezwać. – westchnął.- to znaczy rozumiesz, mam chłopaków, z Paulem da się pogadać, ale to nie to samo. Czasem potrzebuje się osoby z zewnątrz, nie wplątanej w to wszystko. I tak postanowiłem zrobić. Założyłem konto na twitterze i zacząłem pisać wszystko, co myślę. Może nie w dosłowny sposób, ale jednak. Ale potem pojawiłaś się ty. Doskonale pamiętam ten dzień, wiesz o tym. Na początku postanowiłem sobie, że dam sobie spokój. Ale minął dzień, dwa, tydzień. Coraz trudniej było zostawić cię bez znaku życia.- Sabina spuściła wzrok na swoje ręce. Nie umiała spojrzeć mu w oczy.- Więc to ciągnąłem. Tylko potem było jeszcze gorzej.

Ostrożnie do niej podszedł i podniósł jej głowę za podbródek tak, by na niego spojrzała.

Chcąc nie chcąc, zrobiła to. Mówił dalej:

-Miałem zamiar ci powiedzieć, ale jeszcze nie tutaj. Nie w tym miejscu.- jego głos stał się cichszy.- Powiedz coś, do cholery. Nie milcz tak.- W jego głosie kryła się błagalna nuta, a w oczach doskonale widoczny był żal. Zastanawiała się jakie emocje pokazuje jej twarz. Mocniej przytuliła poduszkę, którą trzymała w rękach.

-Jak twoje ręce?- Twardo patrzyła mu w oczy udając, że wcale nie ma ochoty płakać. Spojrzał na nią miękko, prawdopodobnie przypominając sobie moment, kiedy jej o tym powiedział. To, jak bardzo się martwiła.

Wyciągnął przed siebie obydwie ręce.

Czyste.

-Dupek.- Syknęła w odpowiedzi i wcisnęła mu w dłonie poduszkę.

Wyszła z pokoju nie oglądając się za siebie. Wołał ją, jednak nie zwracała na to uwagi.

Nie chciała.

____

Mam nadzieję, że się spodoba ;)

Do następnego!