Rozdział 14

-Posiedziałbym dzisiaj w domu.- Kendall spojrzał kolejno na Logana, Sabine i Jamesa.                         Cóż, może niekoniecznie, prawdą było, że chciał się wyrwać, gdziekolwiek. Nie miał ochoty siedzieć  w domu i patrzeć jak bardzo niezręcznie może się zrobić. Była 10.15 a Carlos nadal nie zszedł na śniadanie. Blondyn był pewny, że chłopak nie śpi, nie znał go przecież od wczoraj.                                                                                                                                                                                     -Przeszedłbym się chociaż na miasto, żeby zobaczyć co i jak. Później możemy śmiało wrócić i obejrzeć jakiś film.- Logan nie był świadomy zdarzeń poprzedniego dnia i siedział jak gdyby nigdy nic. Kendall nie mógł tego powiedzieć o sobie, bo naprawdę martwił się o swojego przyjaciela. Wiedział, jak bardzo Carlos obwiniał się o całą sytuację, jednak on sądził, że niesłusznie. Był pewny, że sam postąpiłby dokładnie tak samo.                                                                                               -Sabine, jak myślisz?- James zwrócił się do milczącej dziewczyny. Kendall widział, że blondynka nie czuła się dobrze z całą tą sytuacją. Wcale jej się nie dziwił. Jeśli była do niego przywiązana chociaż w połowie tak bardzo jak on do Alex...                                                                                      -Bez różnicy. Sami wybierzcie.                                                                                                                                          -Wszystko w porządku?                                                                                                                                                        -Jak najlepszym.- Posłała Jamesowi uśmiech, aż nadto wymuszony.

Chłopak jednak zdawał się tego nie zauważać.                                                                                                         -To dobrze.                                                                                                                                                                                -Sabine, mogłabyś iść po Carlosa?- Logan spojrzał na dziewczynę.                                                                            Kendall zauważył jak zacisnęła usta. Nie mógł jej tego zrobić. Wstał i gestem kazał jej zostać na miejscu.                                                                                                                                                                         -Ja pójdę.                                                                                                                                                                      Blondynka wstała i ruszyła za nim, tłumacząc się chęcią ubrania. Odezwał się do niej dopiero u szczytu schodów.                                                                                                                                                                      -Jak się czujesz?                                                                                                                                                     Odpowiedziała zdecydowanie zbyt szybko, przez co miał pewność, że kłamie.                                                         -Dobrze. A ty?                                                                                                                                                        -W porządku. Czego nie mogę powiedzieć o tym gościu za ścianą.- Stanął przed drzwiami do pokoju latynosa. Chciał się czegoś od niej dowiedzieć. Każda informacja, która mogłaby pocieszyć jego przyjaciela była w tym momencie przydatna. Sabine chwilę na niego patrzyła, wzdychając.                                                                                                                                                                -Czego ode mnie oczekujesz? Jestem pewna, że wiesz co się stało. Inaczej nie miałbyś nic przeciwko temu, żebym to ja go obudziła.                                                                                                                     -Chcę wiedzieć, jak ty to widzisz.                                                                                                                                            -Żebyś ty powiedział Carlosowi? Słuchaj, naprawdę chcę o tym zapomnieć.- oparła się o ścianę.                                                                                                                                                                                           -Nie obchodzi cię to, jak on się czuje?                                                                                                                                           -On nie pomyślał o tym, jak ja się poczuję. Po co ja mam się tym interesować?                                                          Cóż, pomyślał Kendall. Albo jest naprawdę dobrą aktorką, albo faktycznie ta sytuacja mało ją przejęła.                                                                                                                                                     -Był twoim przyjacielem?                                                                                                                                                               W tym momencie Sabine posłała mu takie spojrzenie, pełne tak wielu emocji, jednak nadal nie mówiące nic, że blondyn miał pewność jakie uczucia skrywa dziewczyna przed nim.                                                                                                                                                                                                                      -Wychodzi na to, że moim przyjacielem był ktoś, kto nigdy nie istniał. Ale takie rzeczy się zdarzają, prawda?                                                                                                                                                                  W tym momencie drzwi otworzyły się i stanął w nich Latynos, o którym rozmawiali. Gdyby sytuacja była inna, powiedziałby pewnie „O wilku mowa”.                                                                                                        Carlos spojrzał na nią, a on, jako jego przyjaciel widział, jak bardzo jest niepewny. Niesamowity był fakt, kim mógł się stać przed kamerami, gdzie był po prostu wygadanym gościem, dla którego zaśpiewanie przed tysiącami ludzi to frajda, a nie wyzwanie, którym w rzeczywistości było.

Carlos rozłożył ręce, jakby chciał zaprezentować się w całej okazałości.                                                      -Cóż, wydaje mi się, że jednak istniał.                                                                                                                         Sabine splotła ręce i spuściła na nie wzrok. Wyglądała na zagubioną.                                                                         -Nie masz pojęcia o czym mówisz.                                                                                                               -Jak mogę nie mieć pojęcia?- Położył nacisk na pierwsze słowo. Wiedział jak się czuła, a przynajmniej mógł się w dużym stopniu domyślić. Zżerały go wyrzuty sumienia, wiedział, że to wszystko była jego wina. Gdyby tylko powiedział jej trochę wcześniej...                                                                 -Jestem tutaj, widzisz?- Kontynuował.- Stoję przed tobą i jestem tą samą osobą, z którą pisałaś przez ostatni rok. Josh to ja i nic tego nie zmieni.                                                                                   -Nie jesteś.- zaprotestowała.- Jesteś tylko osobą, która go sobie wymyśliła i która pozwoliła mi wierzyć, że ktoś taki w ogóle istniał.                                                                                                                                  -Sabina, jestem twoim przyjacielem. Nie ważne jak dziwne to jest, to byłem ja. I ty o tym wiesz. Po prostu nie chcesz się z tym pogodzić.- Przy ostatnim zdaniu ściszył ton swojego głosu. Przez ostatnie dni naprawdę czuł, że ma ją przy sobie, nawet jeśli ona nie miała o tym pojęcia.                                                                                                                                                                                            -W takim razie nigdy nie miałam przyjaciela.- Bezradnie wzruszyła ramionami, próbując zamaskować drżącą wargę.                                                                                                                                                             Te słowa go złamały. Były jak nóż w serce, a ona doskonale o tym wiedziała. Znała go lepiej niż ktokolwiek inny. Przez ostatnie miesiące trzymał się faktu, że jest komuś potrzebny. I że tą osobą nie jest członek zespołu, który przebywa z nim, bo musi. Miał osobę, która była przy nim z własnego wyboru, gdzie miał pewność, że tego chce. Przez cały ten czas miał świadomość, że gdyby nie chciała go znać, to po prostu zerwałaby z nim kontakt.                                Cóż, w pewnym sensie właśnie to teraz robiła.                                                                                                                 -Ty tak nie myślisz. Meg, posłuchaj...- Nie było dane mu dokończyć, bo dziewczyna gwałtownie mu przerwała.                                                                                                                                                     -Nie mów tak do mnie!- Przymknęła oczy i drugą część zdania powiedziała normalnym tonem.- Tylko tata mógł mnie tak nazywać.                                                                                                                                               Zatrzasnęła za sobą drzwi swojego pokoju, przez co on sam zwątpił w swoje słowa. Ta rozmowa nie miała się tak potoczyć. Teraz on miał coraz większą pewność, że ich przyjaźń stała się przeszłością wraz z wczorajszym dniem.



_______________
Kurcze, ludzie, z tym rozdziałem miałam same problemy. Przepraszam, że dopiero teraz ale jeszcze w taki sposób, ale nie wiedziałam jak inaczej to dodać. Usuwałam go kilka razy, a te linijki nadal nie są w dobrym stanie, ale postanowiłam już w tym nie grzebać. Tak to jest, kiedy się nie wie jak używać Office'a. Wygląda jak wygląda, ale jest. Do następnego!