Rozdział 22.

Siedziałam na huśtawce stojącej w ogrodzie babci, trzymając na kolanach laptop z otwartym wordem.

Wraz z powrotem do dawnego domu powróciły do mnie dawne marzenia.

Przypomniałam sobie, jak przed śmiercią taty siedziałam w nocy i pisałam krótkie opowiadania, które mu później dawałam. On mówił, że były świetne i kazał mi pisać następne. Więc dokładnie to robiłam.

Kiedy wena nie przychodziła, prosiłam o pomoc mojego brata. Miał niesamowite pomysły.

Z mamą było inaczej. Nigdy nie pokazałam jej niczego, co było napisane przeze mnie. Nie wiedziałam, dlaczego. Po prostu nie umiałam się przemóc. Byłam pewna, że jej to nie obchodzi, a ona nigdy nie pytała, co takiego robię przy komputerze. Więc jej nie mówiłam.

Zawsze byłam bliżej z tatą. Potrafił mnie zrozumieć.

Po śmierci taty nie widziałam potrzeby, by pisać. Prócz mojego brata nie było już nikogo z kim mogłabym się tym podzielić. Tommy niejednokrotnie prosił mnie, bym do tego wróciła, ja jednak nie mogłam się przemóc.

Teraz jednak postanowiłam to zmienić.

Historia, którą postanowiłam opisać była stosunkowo podobna do mojej.

W pisaniu przerwały mi jednak ręce, które delikatnie zakryły mi oczy.

-Zgadnij kto?-Osoba stojąca za mną próbowała zmienić ton swojego głosu, jednak na próżno. Doskonale wiedziałam, kim on był.

Wstrzymałam oddech i zdjęłam ręce Tommy’ego z moich oczu.

Mój brat stał przede mną z szerokim uśmiechem na twarzy, w luźnym podkoszulku i jeansach. Wyglądał inaczej niż kilka miesięcy temu, kiedy to widzieliśmy się po raz ostatni.

Zdławiłam szloch i wpadłam w jego ramiona. Tommy cofnął się o dwa kroki, żeby utrzymać równowagę, jednak od razu otoczył mnie ramionami. Cicho zamruczał i okręcił wokół własnej osi, cały czas nie wypuszczając z ramion.

-Nie zdajesz sobie sprawy jak za tobą tęskniłem, pszczółko.

Kiedy usłyszałam to dobrze znane sobie przezwisko, coś we mnie pękło. Głęboko odetchnęłam, próbując się nie rozpłakać, ale na próżno. Moje ostatnie przemyślenia dały mi się we znaki. Ale nic dziwnego, ktoś w końcu kiedyś powiedział, że za tłumione emocje w końcu trzeba zapłacić.

-Też tęskniłam.

Tommy zaalarmowany moim głosem delikatnie mnie od siebie odsunął. Zmrużył oczy i przyjrzał się mojej twarzy, po czym niezadowolony cicho cmoknął.

-Gdybym wiedział, że taka będzie twoja reakcja,  to już dawno wskoczyłbym w pierwszy lepszy samolot i przyjechał do ciebie.

Zaśmiałam się, jednocześnie szybko mrugając, by odgonić niechciane łzy z moich oczu.

-Nie schlebiaj sobie. Cieszę się, ale nie tak by wybuchnąć płaczem- Prychnęłam.

-Cóż, chyba właśnie to teraz zrobiłaś, więc yeah, musisz mieć naprawdę cholernie ważny powód, żeby mnie teraz nie urazić- trącił mnie łokciem i pociągnął na dużą huśtawkę z drugiej strony ogrodu. Wzięłam po drodze laptop, który zostawiłam na ziemi w trakcie naszego przywitania.

-Znam twoje ego, więc wiem, że cokolwiek nie będzie moim powodem, to i tak cię to urazi- przetarłam dłonią oczy.

Tommy przekręcił oczami i zignorował sarkazm w moim głosie.

-Czy to ma coś wspólnego z Jamesem?

-Tak. To znaczy nie. To znaczy poniekąd- westchnęłam z frustracji- To skomplikowane.

-Mamy czas- mój brat wzruszył ramionami i zaczął nas huśtać- Zostaję tutaj tak długo jak ty masz zamiar.

Uśmiechnęłam się.

-Robisz to dla mnie czy chcesz pokazać babci, że jesteś tym lepszym wnukiem?

-Uznam, że tego pytania nie było, żeby wyjść na przykładnego brata.

-Mówiąc to, właśnie się przyznałeś.

-Czy możemy wrócić do twojego tematu?

-Jeśli bardzo Ci na tym zależy.

-Bardzo.

Spojrzałam na niego. Wyczekująco mi się przyglądał, więc wzięłam głęboki oddech i zaczęłam mówić. Powiedziałam mu wszystko od samego początku, a on słuchał nie przerywając mi. Wiedział, że tego potrzebuję.

Po skończeniu mojego wywodu Tommy przez chwilę po prostu milczał, zastanawiając się nad tym wszystkim. Zawsze tak robił. Ludzie mogli uważać go za człowieka, który nie zastanawia się nad swoimi czynami, jednak to nie była prawda. Jego bliscy wiedzieli, jaki jest naprawdę. Był cholernie inteligentny nawet jeśli nie dawał tego po sobie poznać. Wreszcie po dość długiej chwili, zapytał:

-Dlaczego nie chcesz dać mu szansy?

-Nie wiem Tommy, nie wiem. Być może po prostu boję się mu wybaczyć.- westchnęłam.

Ciężko mi było o tym mówić.

-Ale kiedy ty już mu wybaczyłaś. Po prostu nie możesz tego przyznać przed samą sobą.

-Zdaję sobie z tego sprawę, dobra?

-Kochasz go- stwierdził.

-Kochałam Josha- mruknęłam.

-Sabi, ty naprawdę tego nie rozumiesz? To on jest Joshem czy tego chcesz czy nie- Powiedział powoli, jakby chciał mieć pewność, że każde słowo do mnie dotrze- pogodziłaś się z tym, więc teraz czas mu to pokazać.

-Naprawdę tak myślisz?- Mruknęłam przeklinając się w duchu za moją uległość.

-On nie jest dla ciebie tylko kolegą z zespołu twojego niby chłopaka. To widać. A teraz pokaż co tam pisałaś- jednym ruchem zabrał mi laptopa.

-Oddaj mi to!- Rzuciłam się w jego stronę, jednak już jedno ostrzegawcze spojrzenie wystarczyło, żebym się zamknęła- Okey, okey. Czytaj śmiało.

-Oh, przez ten czas zapomniałem, że wystarczy jedno moje słowo, byś coś zrobiła- wyszczerzył się- brakowało mi tego.

Prychnęłam. Niechcący.

-A mi ani trochę.

-Kogo chcesz oszukać, pszczółko?

-Ciebie- mruknęłam, udając naburmuszoną, ale on nagle uśmiechnął się w ten swój szczególny sposób- Co?

-Gdzie masz  telefon?

Wyciągnęłam telefon z kieszeni i spojrzałam na niego.

-No tutaj, a c...-przerwałam, kiedy bezceremonialnie wyrwał mi urządzenie z ręki-EJ!

Szybko zorientował się, jakie mam hasło i zaczął coś klikać. Rzuciłam się na niego, jednak on bez większych problemów mnie od siebie odsunął.

-Ale że niby co ty teraz robisz?!- Krzyknęłam, gdy przyłożył telefon do ucha.

Tommy posłał mi buziaka w powietrzu i uśmiechnął się, kiedy osoba po drugiej stronie słuchawki odebrała połączenie.

-Carlos? Cześć, mówi brat Sabiny-  po usłyszeniu tego skamieniałam- Tak, Thomas. Wiesz, moja siostra chciała z Tobą porozmawiać, jednak wstydziła się zadzwonić- przez chwilę słuchał, co jego rozmówca ma do powiedzenia- Nie bierz tego na poważnie. Więc miło było poznać!

Wyciągnął rękę z telefonem w moją stronę i spojrzał na mnie znacząco.

Wzięłam dwa głębokie oddechy i przejęłam od niego urządzenie. Niby co  miałam teraz powiedzieć?

_____________________

No i jest!

Nie komentuję tego, co dzisiaj stworzyłam, ale byłoby miło, gdybyście wy to zrobili ;)

do następnego!