Rozdział 23.

Wyciągnął rękę z telefonem w moją stronę i spojrzał na mnie znacząco. Wzięłam dwa głębokie oddechy i przejęłam od niego urządzenie.

Niby co  miałam teraz powiedzieć?

On jednak mnie wyprzedził.

-Cześć, Meg- Miał zaspany głos. Spojrzałam na zegarek. No tak. U niego była 6:30.

-Obudził cię! Carlos, przepraszam, Thomas nie pomyślał o tym, że...

Chłopak przerwał mi moje tłumaczenie.

-Spokojnie. Jestem pewien, że i tak zaraz bym się obudził.

Przekręciłam oczami, choć on nie mógł tego zobaczyć.

-Jeśli możesz, to potrafisz spać nawet do południa, nie sądzę byś akurat dzisiaj postanowił zrezygnować ze swoich zwyczajów.

Odezwał się po dłuższej chwili, jakby zastanawiał się nad moimi słowami.

-Masz rację, gdyby na ekranie nie wyświetliło się twoje imię, to pewnie bym nie odebrał i spał dalej.

Przymknęłam oczy, nie wiedząc co odpowiedzieć. Czułam, jak Tommy mi się przygląda. Przypomniałam sobie moment, w którym stłukłam ulubioną wazę taty. Miałam wtedy 9, może 10 lat. Tommy i ja siedzieliśmy w domu, czekając na rodziców. Mój brat pomógł mi posprzątać, a kiedy przyszli rodzice wziął winę na siebie. Mama zaczęła na niego krzyczeć i już, prawie by go uderzyła, jednak tata zareagował. Podszedł do Tommy’ego i po prostu go przytulił. Powiedział mu, że to nie jego wina.

Jeszcze tego samego dnia poszłam do jego pokoju i się przyznałam.

Powiedział do mnie wtedy słowa, które rozjaśniły moją sytuację, Sprawiły , że już nie miałam problemu z wybaczeniem Carlosowi.

-Cieszę się, że mi o tym powiedziałaś. Pamiętaj, należy wybaczać ludziom, którzy potrafią przyznać się do winy. Kiedyś zrozumiesz, że to najłatwiejsza opcja. Przypomnisz sobie moje słowa.

I właśnie w tym momencie sobie je przypomniałam.

Wysiliłam się na sarkastyczny ton głosu.

-Jeśli ty wpadniesz kiedyś na pomysł, żeby zadzwonić o takiej godzinie, to nawet na mnie nie licz. Ostatnią rzeczą, której potrzebuję jest słyszenie twojego głosu z samego rana.

W tonie jego głosu też coś się zmieniło. Znałam go zbyt dobrze, by nie wyczuć w niej pewnego rodzaju ulgi i nadziei. Tej ostatniej przede wszystkim.

-Cóż, kiedy ostatnio rozmawialiśmy o podobnej porze, powiedziałaś, że mój głos jest.. jak ty to ujęłaś? Pociągający?

-To było dawno i nieprawda! Nie chciałam powiedzieć ci, że brzmisz jak kot umierający w męczarniach. Zrobiłoby ci się przykro.

Chłopak parsknął śmiechem. Zrobiło mi się tak niesamowicie lekko. Jakby wszystkie moje problemy wyparowały, kiedy usłyszałam jego śmiech.  Poczułam, że mój przyjaciel wrócił... W drugim wcieleniu.

-Z wszystkich rzeczy, które mogłaś, wybrałaś akurat biednego, nic nieświadomego kota?

-Nie lubię kotów.

-Bo Twoje uczulenie zniszczyło twoje piękne marzenia o spędzeniu swojego życia w domu starców z gromadką kotów przy boku?

-Moje uczulenie nie ma z tym nie wspólnego!

Tak, miałam uczulenie na sierść. Tak, on uwielbiał mi to wypominać.

-Kogo chcesz oszukać?- Mruknął.

-No właśnie ciebie- rozłożyłam się wygodniej na huśtawce- Masz z tym jakiś problem?

-Wiesz, w sumie ani trochę. Zniosę wszystko, bylebyś w ogóle chciała ze mną rozmawiać– Ton jego głosu się zmienił. Stał się głębszy i nie można było w nim dosłyszeć ani nuty znanej mu żartobliwości.

-Nie rozmawiajmy o tym teraz - Zaczęłam się denerwować. Nie chciałam z nim rozmawiać o całej tej sytuacji.

-Masz rację. To nie jest rozmowa na telefon- Westchnął.

-Ja.. chyba będę kończyć. Tommy przyjechał, rozumiesz.

-Rozumiem- mruknął- Sabine... Podziękuj mu, dobra?

Zmarszczyłam brwi.

-Za co?

-Dobrze wiesz, za co. Nigdy w życiu nie zadzwoniłabyś do mnie z własnej woli.

Zrobiło mi się głupio. Miał rację. Nie wyszłabym z inicjatywą i wcale nie z powodu tego, co zrobił. Duma mi na to nie pozwalała.

-Masz rację. Chyba też jestem mu to winna.

-Masz za co mu dziękować?

Spojrzałam z ukosa na Tommy’ego, który próbował powstrzymać uśmiech.

-Nawet nie masz pojęcia- rzeczy, za które byłam mu wdzięczna wykraczały daleko poza tą rozmowę.

-Zadzwoń jak będziesz miała czas.- rozłączył się, a ja odłożyłam urządzenie do kieszeni.

-I jak?- Tommy szturchnął mnie w ramię, kiedy przez chwilę siedziałam w milczeniu.

-Zamorduję cię.- Mruknęłam tylko i mocno go przytuliłam.

Tak, właśnie tymi słowami uświadamiałam mu, ile dla mnie znaczy.

Mój brat odetchnął z ulgą i mnie objął.

-Cieszę się, że się z nim pogodziłaś.

-Myślę, że nie do końca pogodziłam. To była po prostu chwila słabości.

-Żadna chwila słabości! Powiedziałaś co myślałaś i ani mi się waż tego cofać.

-Zobaczę jak to będzie.- Ucięłam.

-Co do tego co napisałaś..- Poruszył myszką, by na ekranie pokazał się otworzony word- jest świetne. A nawet ponad to. Ale myślę, że ta historia zasługuje na szczęśliwe zakończenie.

Spojrzał na mnie i podniósł jeden kącik ust do góry.

Westchnęłam spoglądając na ekran urządzenia.

-Nie istnieje coś takiego jak szczęśliwe zakończenie. Zawsze pod koniec ktoś będzie niezadowolony z rezultatu. Ktoś musi przegrać, by ktoś mógł wygrać- wzruszyłam ramionami- W życiu zazwyczaj wygrywają ci, którzy na to nie zasługują.

_________________________________

Nie lubię takich cukierkowych rozdziałów, w których ludzie sobie wybaczają i te sprawy. Ale takie też są potrzebne.

Co myślicie?