Rozdział 32

delikatnie pomógł mi wstać. Bez słowa się w niego wtuliłam. Carlosa najwyraźniej zaskoczył ten gest, bo dopiero po chwili objął mnie ramionami i przygarnął do siebie. Moje serce zabiło zdecydowanie szybciej niż powinno. Zdecydowanie za długo tego nie czułam. Latynos pocałował mnie w czubek głowy, a ja odsunęłam się od niego i uśmiechnęłam.
-Wracamy?- Carlos słodko się uśmiechnął i otworzył mi drzwi od samochodu. Wsiadłam do niego, a mój przyjaciel okrążył auto i usiadł na miejscu kierowcy. Ruszył. Przez pierwszą część drogi wpatrywałam się w mijane budynki. Później przeniosłam wzrok na uśmiechniętą twarz Carlosa. Studiowałam każdy najmniejszy szczegół jego prawego profilu. Całkowicie mnie to pochłonęło.
-Sabi.. Słyszysz mnie?
Zamrugałam kilka razy. Potrząsnęłam głową, by pozbyć się niepotrzebnych myśli.
Carlos patrzył na mnie z cwanym uśmiechem.
-Tak, słyszę.
-W takim razie mogłabyś odpowiedzieć na moje pytanie?
To wpadka. O co on mógł zapytać?
-Tak, tak.
Chłopak parsknął śmiechem. Czyli jednak nie trafiłam?
-Nie no.. wiesz, dobrze wiedzieć.
Zorientowałam się, że stoimy. Kiedy dojechaliśmy? Dałam za wygraną.
-Dobra. O co spytałeś?
-Pytałem, czy naprawdę jestem taki pociągający, bo patrzyłaś na mnie przez ponad 15 minut.- Wyszczerzył się, a ja uderzyłam dłonią w czoło. Poruszyłam głową, by włosy opadły mi na twarz. Chciałam ukryć rumieńce na moich policzkach. Chłopak sięgnął dłonią do moich włosów i założył kilka kosmyków za ucho.

-Wiesz, że jak się rumienisz wyglądasz jeszcze piękniej?
Zachichotałam. Co? Ja? Niemożliwe!
Carlito słodko się uśmiechnął i wysiadł z auta, po czym okrążył je i otworzył mi drzwi.
Wysiadłam nadal lekko oszołomiona.
-Wracamy do domu, czy masz ochotę na spacer?- Spojrzał na mnie wyczekująco.
-Nie wiem.. Możemy się przejść.
Latynos delikatnie się uśmiechnął, zablokował auto i razem ruszyliśmy w stronę najbliższego parku. Taki bieg wydarzeń bardzo ułatwił mi sprawę. Nadal nie wymyśliłam nic na dzień jutrzejszy, jednak nie będzie tak trudno, jak mi się wydawało. Mogę z nim swobodnie porozmawiać i wyciągnąć go chociażby do sklepu. Chyba właśnie tak zrobię. Chodziliśmy po rozmaitych uliczkach. Ściemniało się. Co było dalej? Nie wiem. Pamiętam tylko krzyk Carlosa i straszliwy ból głowy. Później już tylko ciemność.

________________________________________________________________________
Jeny, Karolina Wariatko xD Ładnie tak zmuszać ludzi do czytania tego badziewia? xD

Jak obiecywałam, jest nowy rozdział. Co myślicie? Jak się podoba?

W sumie, nie zrobię już tego z komentarzami. Dziękuję każdemu, kto skomentował.

Następny pojawi się w piątek, pasuje? :D  Chyba, że będzie duża liczba komentarzy.

~aduss_angelika :   Ja Ciebie też <3

~Mishiranu Hito : Przepraszam.

Do następnego ^^