Rozdział 35

                                  *Sabi*

-Sabi, proszę cię, obudź się!- Słyszałam jak przez mgłę. Gwałtownie otworzyłam oczy i zaczerpnęłam powietrza. Poczułam, jak jakieś silne ramiona zdecydowanie przyciągają mnie do siebie. Zorientowałam się, że to Carlos. Płakałam. Nie umiałam się uspokoić. A on głaskał mnie po głowie i szeptał uspokajające słowa.
-Spokojnie.. Ty tylko sen.. Tylko sen..
‘’Chyba koszmar’’ Pomyślałam, gdy dałam radę pozbierać swoje myśli. Na myśl o tym śnie mocniej wtuliłam się w chłopaka. On pocałował mnie w czoło. Przez chwilę trwaliśmy w ciszy, a ja próbowałam się uspokoić. Po dość długim czasie mi się to udało. Wyszeptałam drżącym głosem:
-Proszę, nie zostawiaj mnie..
-Nigdzie się nie wybieram, księżniczko..- Odpowiedział szeptem i odsunął się ode mnie na odległość kilku centymetrów, po czym otarł moje łzy. Jak nigdy potrzebowałam poczuć jego obecność. Mocno go przytuliłam. Ten sen był tak realistyczny.
-Co ci się śniło?- Zapytał, jakby z lękiem. Jakby bał się, że wkracza na cienki lód. A może faktycznie tak było?
-Ty..- dziwnie było mi się do tego przyznać. Jakbym co najmniej wyznawała mu swoją tajemnicę. Ale.. Głupio było mi przyznać, że to na niego tak zareagowałam.
-A tak dokładniej?- Poczułam niebezpieczny uścisk w żołądku. W moich oczach automatycznie pojawiły się łzy, a dzisiejszy sen przeleciał mi przed oczami. Przełknęłam narastającą gulę w gardle i wyszeptałam ledwo słyszalnie:

-Umarłeś.
Chłopak wyprostował się i delikatnie mnie od siebie odsuwając, spojrzał w moje nijakie tęczówki.
-I to dlatego tak zareagowałaś?
Niedostrzegalnie pokiwałam głową. Carlos delikatnie się uśmiechnął.
-Hej.. Nie warto..
Gwałtownie pokiwałam przecząco głową. Nikt nie jest bardziej warty moich łez. I wtedy coś do mnie dotarło. Uderzyłam się dłonią w czoło. Mój przyjaciel przyglądał mi się z zainteresowaniem.
-Wszystkiego najlepszego Carlito.
Bez zastanowienia delikatnie musnęłam jego usta, po czym się odsunęłam. Chłopak zaskoczony moim gestem jedynie słodko się uśmiechnął.
-Dziękuję
-Przepraszam.
Wypaliliśmy w tym samym momencie. Carlos spojrzał na mnie zdziwiony.
-Za co?
Westchnęłam.
-Są twoje urodziny, a ty musisz spędzić je tutaj. Powtórzę się i powiem, że gdyby nie ja siedziałbyś z chłopakami i świetnie się bawił.- Spuściłam wzrok i poczułam nieprzyjemną gulę w gardle.
-Co z tego, jeśli nie wiedziałbym, jak to jest kochać?
Poczułam, jak pieką mnie policzki. On wiedział co zrobić, bym nie wiedziała co powiedzieć. Wpatrywałam się w jego brązowe tęczówki, a jego twarz zaczęłam zbliżać się do mojej. Niechętnie przekręciłam głowę w bok.  Głowa Carlosa zatrzymała się centralnie przed moim policzkiem. Westchnął i delikatnie musnął go ustami. Przygryzłam wargę.
-Nie tutaj, nie teraz.
Chłopak ponownie przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił. Wtuliłam się w niego. Strasznie się bałam. To czekanie, w sumie nie wiedząc na co strasznie mnie dobijało. Fakt, że Łukasz jest zdolny do wszystkiego wcale nie ułatwiał sprawy.

__________________________________________________________________________

No i jest kolejny. Jak się podoba?  Jestem za przewidywalna.

myheroislogan : I jak tam z tym oświeceniem? :D

Wiktoria Kaczmarek :  Przejrzałaś mnie ._.

Ejj, to świetne uczucie, pół roku temu to ja groziłam ludziom, teraz wy grozicie mi. Jak miło ^^
 Powiem tylko, że nie umiałabym mu tego zrobić.

Jest coraz mniej komentarzy.
Następny pojawi się za pięć dni. (Sobota)
Do następnego <3