Rozdział 40

-W tym zdecydowanie wyglądasz najlepiej.- Mruknął i się do mnie przybliżył. Obserwowałam go nie mogąc wykonać najmniejszego ruchu.
-Nawet na mnie nie spojrzałeś.- Mój głos drżał stanowczo za bardzo.
-Jestem tego pewny..- Wyszeptał i pokonał dzielące nas centymetry. Delikatnie mnie pocałował. Automatycznie przymknęłam oczy i odwzajemniłam pocałunek. Dlaczego on zawsze wywołuje u mnie tyle emocji? Po chwili się ode mnie odsunął, a ja nie do końca wiedziałam co powiedzieć. Widząc to chłopak delikatnie się uśmiechnął i wyszedł z przebieralni ciągnąć mnie za sobą.
-Który masz zamiar wziąć?- Sięgnął ręką po dwa pozostałe stroje. Spojrzałam na nie i z wahaniem powiedziałam:
-Na pewno nie niebieski. Myślę nad tymi dwoma …
Carlos bez zbędnych komentarzy kazał mi się ubrać. Zrobiłam to, a po wyjściu on już czekał na mnie z reklamówką. Obrzuciłam go niepewnym spojrzeniem. On przejął ode mnie fioletowy strój.
-Odniosę.
Pokiwałam głową, po czym wyszłam ze sklepu, by na niego zaczekać. On po chwili wręczył mi reklamówkę, którą wypatrzyłam kilka chwil temu. Moja ciekawość zwyciężyła i musiałam zajrzeć do środka. Były tam dwa stroje: Czerwony i fioletowy. Już chciałam zaprotestować, lecz Carlos mnie ubiegł.
-Po prostu podziękuj i nie mów nic więcej.
Westchnęłam. Nie lubiłam takich sytuacji.
-Dziękuję.
Chłopak wskazał swój policzek. Ja jednak nie zwróciłam na to uwagi. Przyciągnęłam go do siebie i delikatnie pocałowałam. Równie szybko się odsunęłam, nie pozwalając mu odwzajemnić. Spojrzał na mnie zaskoczony.
-Muszę częściej wybierać się z tobą na zakupy.
Na jego uwagę jedynie przekręciłam oczami. On kontynuował.
-Następnym razem nie pozwolę ci się odsunąć, wiesz?
-Nie będzie następnego razu.- Poklepałam go po ramieniu.- Chodź jeszcze tam.- Wskazałam ręką na moje prawo.- Musze kupić sukienkę.
-Ty? Sukienkę? Co się dzieje z tym światem..- Zrobił wielkie oczy, lecz po chwili cwaniacko się uśmiechnął. Bez słowa pociągnęłam go w stronę sklepu. Tym razem to ja zadziałałam podstępem i wyszłam ze sklepu z fioletową sukienką kupioną za moje pieniądze. Carlos szedł obrażony kilka metrów dalej. Po zjedzeniu lodów i wyjściu z galerii została mi tylko godzina i brak pomysłów na wykorzystanie tego czasu. Chłopak jednak ułatwił mi sprawę i zaproponował spacer. Z chęcią przystałam na jego propozycję. Gdy byliśmy już w parku przysiadłam na fontannie, przy której poznałam Julię. Carlos kucnął przede mną i nachylił, po czym jednym, szybkim ruchem pochlapał mnie wodą. Cicho się zaśmiałam i zrobiłam to samo. Właśnie tym ruchem rozpętałam wojnę. Już po kilku minutach byliśmy cali mokrzy. Gdyby tego było mało, Carlos wyciągnął telefon z mojej kieszeni, położył go na murku, a mnie przerzucił sobie przez ramię. Pisnęłam, a on bez zbędnych ceregieli dosłownie położył mnie w najgłębszym punkcie fontanny. Pociągnęłam go za nogę, a chłopak tracąc równowagę spadł na mnie, jednocześnie mocząc gdzieniegdzie pominięte suche skrawki swojego ubrania. Spojrzał na mnie wilkiem, przez co się wyszczerzyłam. Wyślizgnęłam się spod mojego przyjaciela i wstałam poprawiając mokre włosy.
-Nie martw się, nawet cała mokra wyglądasz ślicznie.
Carlos wziął ze mnie przykład i także wstał przy okazji podając mi mój telefon. Ruszyłam w stronę domu, a chłopak dotrzymywał mi kroku. Był jakiś dziwnie cichy, jakby coś go męczyło. Spojrzałam na niego. Patrzył w ziemię i był zamyślony. Dźgnęłam go w żebra, on odskoczył zaskoczony. Posłał mi pytające spojrzenie.
-Co się stało?
Widocznie się speszył.
-Dlaczego coś miałoby się stać? Wszystko w porządku.
-Jesteś jakiś nieobecny.
-Myślę nad pewnymi sprawami.
-Jakimi?- Utkwiłam w nim zaciekawione spojrzenie. Nie poradzę nic na to, że jestem ciekawska. Carlos przez jakiś czas uważnie mi się przyglądał. Przystanęłam niedaleko wyjścia z parku.
-Naprawdę chcesz wiedzieć?- Zatrzymał się przede mną. Delikatnie pokiwałam twierdząco głową.- Zastanawiam się, czy… No wiesz… Kurcze..
-Wyduś to z siebie.- Zachęcająco się uśmiechnęłam i próbowałam nie okazać towarzyszącego mi zdenerwowania. Chłopak westchnął.
-Zastanawiam się, jaka byłaby twoja reakcja na pewne pytanie.- Powiedział ostrożnie, by nie zdradzić szczegółów. W mojej głowie zaroiło się od wielu myśli. O co chciał zapytać? Dlaczego się denerwował? Jaka mogłaby być moja reakcja na niewypowiedziane przez niego pytanie?

__________________________________________________________________________

Jak się podoba?  Jestem bardzo przewidywalna.  Dziękuję za wszystkie komentarze <3 następny w środę. Do napisania!