Rozdział 41

-A może się przekonasz?- Spokój w moim głosie zadziwił nawet mnie. W środku nie byłam już taka spokojna. Mój przyjaciel niepewnie na mnie spojrzał, ale dał za wygraną, ponieważ delikatnie dotknął mojego ramienia i zjechał ręką na moją dłoń, po czym delikatnie ją ścisnął. Przygryzłam wargę.
-Chciałem powiedzieć, że od dawna mi się podobałaś. Wiesz, wtedy w tej garderobie, podczas naszego pierwszego spotkania.. Stałaś mi się bardzo bliska. Ostatnie wydarzenia pozwoliły nabrać mi nadziei na to, że ty też jednak coś do mnie czujesz. I właśnie stąd to pytanie.. Chciałabyś może zostać moją dziewczyną?- Utkwił we mnie swój wzrok. Delikatnie rozwarłam usta. Byłam zaskoczona, bo pomimo tego, że w głębi duszy rozważałam tą opcję starałam się nie robić sobie nadziei. Nie odzywałam się, a chłopak cały czas mi się przyglądał. Był zdenerwowany. Bez zbędnych słów przybliżyłam się do niego i złączyłam razem nasze usta. Położyłam dłonie na jego torsie, a Latynos przyciągnął mnie bliżej siebie. W jednym momencie całe jego zdenerwowanie minęło.
-Mam rozumieć, że to znaczy tak?- Cwaniacko się uśmiechnął.

-A zrozum to sobie jak chcesz.- Zaśmiałam się i pociągnęłam go za rękę w stronę wyjścia z parku. Miałam zamiar go puścić, lecz uniemożliwił mi to splatając razem nasze palce. Szliśmy spacerkiem nie zwracając uwagi na to, że jesteśmy cali mokrzy. Jakiś czas później byliśmy pod domem. Carlos sięgnął do klamki, po czym drzwi się rozstąpiły ukazując ciemność, nienaturalną jak na tę porę dnia. Przepuścił mnie pierwszą, więc weszłam do środka, a chłopak podążył za moim przykładem. Zapalił światło, a naszym oczom ukazał się nieźle pozmieniany salon. Wszystkie meble zostały odsunięte przez chłopaków, co ułatwiało poruszanie się. Było kolorowo, ale z umiarem.  Było dość dużo ludzi. Wszyscy krzyknęli ‘’niespodzianka’’, a ja usunęłam się na bok. Obserwowałam reakcje Latynosa. Na początku jego twarz wyrażała szok i zdziwienie, które później zamieniło się w czystą radość. Usta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu. Wszyscy obecni w pokoju zaczęli kolejno do niego podchodzić. Ja wraz z chłopakami czekałam na samym końcu. Po jakimś czasie wszyscy zajęli się swoimi sprawami, tańczeniem, jedzeniem. Zostałam ostatnia, więc podeszłam do Carlosa i złożyłam mu życzenia, dając mały pakunek. Chłopak odłożył wszystkie prezenty i sami wkręciliśmy się w wir zabawy, poprzednio przebierając w normalne, mniej mokre ciuchy.

                                                  *Rano*

Lekko otworzyłam oczy, co nie było dobrym pomysłem. Cicho jęknęłam. Tak bardzo bolała mnie głowa! Jako, że leżałam bokiem, chciałam przekręcić się na plecy, lecz nie do końca mi się to udało. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że silna dłoń, w której rozpoznałam rękę Latynosa obejmuje mnie w pasie. W momencie, w którym chciałam delikatnie ją podnieść Carlos jednym zwinnym ruchem odwrócił mnie w swoją stronę. Spojrzałam na jego uśmiechniętą twarz, na co nie sposób było się nie uśmiechnąć.
-Dzień dobry księżniczko..- Powiedział zachrypniętym głosem.- Jak się spało?
-Nie pamiętam.- Mruknęłam, a w odpowiedzi usłyszałam śmiech Carlosa.
-Trzeba było się nie upijać..
-Dzięki za wsparcie.. Co ja wczoraj robiłam?- Odruchowo złapałam się za głowę.
-Wydaje mi się, że nie chcesz wiedzieć.- Łobuzersko się uśmiechnął.
-Czy gdybym nie chciała, to pytałabym?
-Ode mnie się nie dowiesz skarbie.-  Powoli się podniósł i zmusił mnie do zrobienia tego samego. Przyciągnął mnie do siebie i ponownie objął ramionami.- Naprawdę musisz wracać do szkoły?- Przejechał nosem po moim policzku, po czym delikatnie go pocałował. Westchnęłam.
-Jeśli chcę znaleźć jakąkolwiek pracę, to tak, muszę.
-Olej pracę, zostań ze mną.
-Wiesz, że nie mogę.
-Wiem, że nie wytrzymam bez ciebie chociażby tygodnia, co tu mówić o miesiącu, dwóch.
-Samolot mam w piątek o dwunastej.- Wyszeptałam. Chciałam ukończyć ten jeden rok. Z drugiej strony nie miałam wyjścia.
- Na ósmą muszę być w studiu. Nie ma szans, żebym się wyrwał.
Odsunęłam się od niego, pomimo tego dziwnego uczucia w żołądku.
-Nie myślmy o tym. Chodź na dół, reszta pewnie wstała.
Pomyliłam się. Po zejściu na dół zastaliśmy tam jedynie Dustina. Przywitał mnie i od razu podał szklankę z wodą oraz tabletkę. On jedyny wczoraj nic nie pił, chociaż wcale mu się to nie podobało. Wybraliśmy go drogą losowania, a ten groził, że zrobi dużo ciekawych zdjęć. Średnio w to wierzyłam.
-Idziemy dzisiaj na plażę? Musisz w końcu wykorzystać swój strój.- Poruszył brwiami.
-Tak, pewnie.
-Ja odpadam. Mam plany. Dzięki za propozycję.- Dustin przekręcił oczami i położył przed nami tosty, które swoją drogą wcale nie były takie złe. Skierowaliśmy się na górę, bo przyszykować się do wyjścia. Po drodze spotkaliśmy Logana i Karolę, którzy z chęcią przystali na naszą propozycję. Po przebraniu się w stroje spotkaliśmy się przy drzwiach, zahaczając o pokoje naszych przyjaciół. Kendall i Julia woleli spędzić ten dzień w domu, James zaś odmówił nam porozumiewawczo do mnie mrugając.

_______________________________________________________________________

Nie umiem pisać takich scen, przepraszam.
Kolejny w poniedziałek ;)

Wiktoria Kaczmarek – Gratulacje! Powróciły xd I dziękuję. <3

Nat Henderson ♥ - Dziękuję za te słowa, naprawdę bardzo miło to czytać ;D To motywuje.

Wiecie, że uwielbiam kończyć w takich momentach, ale to tylko dlatego, żeby obserwować wasze domyślenia, które w tym wypadku były bardzo ciekawe :D
Do następnego.