rozdział 2.

-Siadaj na krzesło ,twoja twarz będzie wyglądać normalnie, co nie znaczy, że nie będzie boleć.-powiedziałam i usiadłam naprzeciwko chłopaka z apteczką i przeróżnymi kosmetykami ,które miały zakryć wszystko, co mogłoby zdradzić, to ,co działo się przed chwilą na korytarzu.-A tak właściwie to co tu robiłeś?

-Szczerze? To troszkę się zgubiłem w tych wszystkich korytarzach.-zaśmiał się,a jego dźwięczny śmiech rozniósł się po pomieszczeniu.-A potem usłyszałem twoje wołanie o pomoc,więc szybko podążyłem  w tamtym kierunku i zobaczyłem…Sama wiesz co…-Skrzywił się, gdy wacikiem nasączonym wodą utlenioną omywałam jego łuk brwiowy.

-A tak w ogóle ,to jestem Carlos.-Uśmiechnął się szeroko, co sprawiło mu ból i wyciągnął w moją stronę rękę.

-Sabina.- uścisnęłam ją i uśmiechnęłam się.-I jak tak teraz rozmawiamy, to dziękuje.-Powiedziałam patrząc w jego oczy.

-ochh! Nie ma za co! Każdy na moim miejscu postąpiłby tak samo.-Odparł beztrosko, a ja uśmiechnęłam się do siebie, widząc jego śliczny uśmiech.

-Ale nie każdy biłby się, ryzykując własne zdrowie i urodę dla dziewczyny, której wcale nie zna. Równie dobrze mogłeś wcale nie zareagować i dalej szukać wyjścia. Swoją drogą ,to wcale nie jest takim prostym zadaniem…-Zamyśliłam się, a Carlos parsknął śmiechem.-Pff…to nie zmienia faktu, że to ty się zgubiłeś.-odparłam , akcentując wyraz ‘’ty’’.

-No, niby tak, ale nie powiesz, że sama  nigdy się tu nie zgubiłaś-Powiedział pokazując mi język.

-A żeby to było raz.-Po tych słowach oboje wybuchnęliśmy śmiechem.

-Opowiedz mi coś o sobie.-spojrzał na mnie po chwili.

-Co mam ci opowiedzieć?- Spytałam.

-No, najlepiej to wszystko.-Słodko się uśmiechnął.

-Ale problem w tym ,że ja nie umiem opowiadać o sobie. Nigdy nie wiem co powiedzieć.

-To może ja będę zadawać ci pytania, a ty będziesz na nie odpowiadać? -Zaproponował.

-Jasne, to dobry pomysł.- Przyznałam, a on uśmiechnął się jeszcze szerzej.

-To może zacznijmy od tego: Co lubisz robić w wolnym czasie?- Spojrzał na mnie zaciekawiony.

Zamyśliłam się. Co ja tak właściwie robiłam w wolnym czasie? Faktycznie było tego bardzo dużo, ale czy on chce wiedzieć o wszystkim? Może wymaga jakiejś prostej i zwięzłej odpowiedzi, a ja mu zdam sprawozdanie? Nie chciałabym się tak wygłupić, więc zaczęłam powoli:

-rysuje, gram na gitarze lub pianinie…-nie dokończyłam ,bo chłopak mi przerwał.

-Umiesz grać na gitarze i pianinie?! Wow! Ja umiem tylko na perkusji.

-Serio? Zawsze chciałam się nauczyć na niej grać. A co do pytania…To jeszcze jeżdże na rowerze, deskorolce…-Co on ma z tym przerywaniem moich wypowiedzi?

-Deskorolce? Dziewczyno, ty mnie coraz bardziej zadziwiasz!

-Hahah ,to miło. I jeszcze pływam, oraz surfuje po Internecie w poszukiwaniu nowych gwiazd dla taty…To chyba tyle.

-No więc nawiązując do twojej wypowiedzi: Musisz mi pokazać swoje rysunki, co do perkusji, to jak kiedyś jeszcze się spotkamy, co jest pewne, bo ja nie dam ci tak szybko o mnie zapomnieć, to nauczę cię grać.Poza tym musisz mi pokazać co potrafisz na desce i o co chodzi z tymi gwiazdami? Może spytam tak: Czym zajmują się twoi rodzice?

-Moja mama jest modelką, a tata producentem muzycznym. Ta scena i te wszystkie korytarze należą do niego.

-Pan Kwiatkowski jest twoim ojcem?!? Dziewczyno ,ale ty mnie zadziwiasz!- Spojrzał na mnie zszokowany.-To znaczy , że to głównie ty zapraszasz gwiazdy na występy?

-Tak, mój tata tylko podpisuje potrzebne dokumenty. Ja praktycznie tutaj pracuję, ponieważ muszę szukać tych wszystkich piosenkarzy, piosenkarek, zespołów. Nie narzekam ,bo naprawdę lubię to robić. Ta świadomość ,że to wszystko zależy ode mnie. To miłe.

-To znaczy, że gdyby nie ty to nas by tu nie było?

-Tata prędzej czy później wpadłby na wasze piosenki i pewnie sam by was tutaj sprowadził. Macie wielki talent… Już, gotowe.-Powiedziałam, gdy skoczyłam ‘naprawiać’ jego twarz.

-Dziękuje.-Wyszeptał i mocno mnie przytulił. Bez zastanowienia odwzajemniłam uścisk.

-Za co?- Spytałam nadal szeptając.

-Za wszystko-odsunął się trochę i spojrzał mi głęboko w oczy.-Za to , że poleciłaś nas swojemu tacie, że naprawiłaś mi twarz ,jakkolwiek to brzmi. Doskonale wiesz, o co mi chodzi.Za to, że w ogóle ze mną rozmawiasz i w dodatku jesteś miła…Tak autentycznie, bo wiesz…Moimi jedynymi przyjaciółmi są chłopaki z zespołu, a inni ludzie, albo wcale nie zwracają na mnie uwagi, albo są niemili. Czasem też są mili tylko dlatego ,żeby poznać Jamesa, Logana, Kendalla, lub inną znaną osobę ,do której mam numer lub dostęp… Dziewczyny też niekoniecznie się mną interesują. Ostatnią miałem w wieku trzynastu lat. Teraz mam dwadzieścia jeden. Po tym jak stałem się rozpoznawalny wszyscy oprócz rodziców, braci i chłopaków się ode mnie odwrócili. Co jest ze mną nie tak?- Ostatnie zdanie wyszeptał. Widziałam jak trudno mu było o tym mówić. Było widać wręcz, że chce mu się płakać, ale nie chce się rozklejać przy mnie. To była kolejna rzecz, którą mi imponował. Mogłabym zrobić listę takich rzeczy…

-wszystko jest z tobą w porządku. Jesteś przystojny, miły, odważny, zabawny i masz jeszcze dużo pozytywnych cech, ale jesteś też utalentowany i sławny. I to to odstrasza ludzi od ciebie, ponieważ wierzą w to, co piszą w gazetach, a tam prawie nic nie jest prawdą. Większość z nich ci zazdrości,bo ty osiągnąłeś sukces, na co oni nie mają najmniejszych szans. Poza tym dobrze wiesz, że zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie cię krytykował, na każdym kroku. Nie masz na to wpływu, ale musisz pamiętać o swoich fanach, bo ich jest naprawdę dużo. Wystarczy, że wyjdziesz teraz na scenę i co tam widzisz? Tysiące ludzi, którzy czekają, aż wyjdziesz do nich i im coś zaśpiewasz. Tysiące dziewczyn marzy o tym, żeby cię dotknąć, żeby dostać twój autograf, czy żebyś po prostu się do nich uśmiechnął. Jesteś ideałem chłopaka i musisz to zrozumieć…-Cały czas patrzyłam mu w oczy, które lekko się zaszkliły. Bez słowa przybliżył się do mnie i mocno przytulił. Znowu nie zastanawiając się odwzajemniłam uścisk i poczułam się tak bezpiecznie, jak nie czułam się jeszcze przy nikim innym. Poczułam, że on zawsze mi pomoże, że zawsze będę mogła do niego przyjść i się wypłakać, ale też bawić jak z nikim innym. Poczułam po prostu, że mam prawdziwego przyjaciela, który nigdy mnie nie zostawi…

___________________________________________________________________________________
Witam ponownie :) dziękuje za 4 komentarze :D to naprawde miłe ... to co ,że tak właściwie to ja je wyprosiłam xD poza tym jest już 100 wyświetleń bloga ! :D Strasznie się ciesze :) ale co do rozdziału,jakiś taki jest...dziwny.nie wiem jak to ująć ,ale mam nadzieje ,że skomentujecie i powiecie co o nim sądzicie :)
 No to do następnego ,który pojawi się najprawdopodobniej jutro. Jeszcze raz zapraszam do komentowania.