Rozdział 3

-Dziękuje…Jeszcze nikt nie powiedział do mnie tylu miłych słów-Wyszeptał po chwili milczenia i odsunął ode mnie.

-To ja dziękuje. Gdyby nie ty, to nie wiem co by się teraz ze mną działo.-On tylko się uśmiechnął i powiedział:

-Czyli w pewnym sensie jesteśmy kwita.-odwzajemniłam uśmiech, a on dopowiedział poważnie.-Ale nie myśl sobie, że się mnie tak łatwo pozbędziesz. Oj co to, to nie.

-No właśnie, bo ty wcale nie jesteś żadną znaną osobą i nie jeździsz w trasy koncertowe, ani nie nagrywasz serialu w Los Angeles. Nie grasz też koncertów na całym świecie.-Z nutką ironii w głosie dopowiedziałam swoje trzy grosze.

-A ty wcale nie jesteś moją przyjaciółką, którą będę brał na te trasy i koncerty ze sobą.

Ja otworzyłam szeroko oczy i z zaskoczeniem wymalowanym na twarzy zapytałam:

-Serio?!?

Chłopak zaśmiał się i powiedział:

-No jasne! Jeśli tylko chcesz. Oczywiście do niczego cię nie będę zmuszać. Wiesz, każdy z chłopaków może brać ze sobą wszędzie jedną osobę. W moim przypadku będzie to moja najlepsza przyjaciółka.

-Dzięki! Dzięki! Dzięki! Dzięki!- Zaczęłam skakać ze szczęścia, a Carlos się ze mnie śmiał. W pewnym momencie stanęłam jak wryta i szybko spytałam Carlosa:

-Która jest godzina?!- On najwyraźniej załapał o co mi chodzi, bo z przerażoną miną zaczął szukać telefonu w kieszeniach.

-Chyba musiał mi upaść, jak biłem się z tym gościem, a ty masz swój?- Jak na zawołanie mój telefon zaczął wygrywać piosenkę ‘’Epic’’, której wykonawcą jest BTR. Carlos tylko szeroko się uśmiechnął, a ja odebrałam.

J: Cześć tato!

T: Kotek, gdzie jesteś? Widziałaś może Carlosa? To ten Latynos z boysbandu, który będzie dzisiaj u nas występował. Gdzieś nam zniknął, a za 10 minut wychodzą na scenę.

J: Tak, jest ze mną, za chwilę go przyprowadzę.

T: To co wy razem robicie?

Już miałam opowiedzieć w skrócie, co się stało, gdy Carlos zabrał mi telefon i powiedział do słuchawki:

C: Zgubiłem się proszę pana i jak tak chodziłem szukając wyjścia, wpadłem na Sabinę, która powiedziała, że mnie odprowadzi pod scenę. Do zobaczenia.

Gdy wyłączył się i oddał mi telefon, posłałam mu pytające spojrzenie. On widząc, że nie wiem czemu skłamał, pośpieszył z wyjaśnieniami.

-Powiedziałem tak, żebyś nie musiała mówić co cię spotkało. Trudno ci będzie o tym opowiadać, a równie dobrze mogło być tak jak powiedziałem, bo ja naprawdę mam tendencje do gubienia się.

-Dzięki, masz rację i jak to? Często się gubisz?- Spytałam kierując się w stronę drzwi.

-Tak. Zgubiłem się już w domu Logana, Tourbusie, kilku miastach…no… Kilkunastu. No i w sklepach. Ogólnie często się gubię.

-Aha.-Powiedziałam próbując się nie zaśmiać, ale nie do końca mi do wyszło. Carlos kolejny raz dzisiejszego dnia uśmiechnął się pod nosem.

W drodze za kulisy rozmawialiśmy o wielu rzeczach: od zainteresowań, poprzez przyjaciół, na miłości kończąc. 

Jak doszliśmy za kulisy, przyjaciele Latynosa doskoczyli do niego i pytając, co robił, czy nic mu nie jest, kim jestem, czemu nie dał znać ,czy jak się spotkaliśmy przekrzykując siebie nawzajem.

-Spokojnie!- Krzyknął Carlos i zaczął wyjaśniać.-Nic mi nie jest, po prostu zgubiłem się w tych wszystkich korytarzach i spotkałem Sabinę, która mi pomogła, Właśnie-Tu zwrócił się do mnie.- Sabi, to są właśnie Kendall, Logan i James.-Wymienił ich w kolejności w jakiej stali.-Ludzie, to jest moja przyjaciółka-Sabina.

-Ejj! Już przyjaciółka? My tu się martwimy, od zmysłów odchodzimy, a ty zawierasz nowe znajomości? A tak w ogóle to Logan jestem –Powiedział szatyn i uśmiechnął się do mnie.

-Sabina.-Odpowiedziałam słysząc, jak Carlos mówi do siebie ‘’to mu się zrymowało’’. Dźgnęłam go tylko w bok i podałam rękę Loganowi.

-Carlos, czy ty wszędzie musisz się gubić?- Spytał James.

-No taak.- Odpowiedział Latynos, a my się zaśmialiśmy.

-I tak najlepsze było jak się zgubił w sklepie w Londynie. Godzinę go szukaliśmy.-Kendall parsknął śmiechem.

-Szukałem mleka!- Bronił się Latynos.

-Szkoda, że to był sklep z ciuchami.-Pogrążał go blondyn.

Kłóciliby się tak przez jaki czas gdyby nie jakiś mężczyzna krzyczący, że za chwilę wchodzą.

-Powodzenia!- Krzyknęłam jeszcze, a Carlos pocałował mnie w policzek i wybiegł za chłopakami na scenę.

__________________________________________________________________________________
Rany ludzie..Wiecie ,że was kocham ,prawda? 7 komentarzy? Dziękuje! Co do rozdziału...Nie wypowiem się .przepraszam ,że tak późno, ale wcześniej nie miałam czasu :) No to nic...Prosze o komentarze ,mam nadzieje ,że utrzymacie się przy takiej liczbie :) Jeżeli ktoś chce być informowany,to niech napisze w komentarzu :) Najlepiej ,jakby podał swoje gg albo TT :) Do następnego, który pojawi najprawdopodobniej jutro :)