Rozdział 13

-To nie jest sen, mała. To jest Carlos, Kendall, James i Logan, ale to już chyba wiesz. To jest Karola, moja przyjaciółka.- Zwróciłam się do Big Time Rush. Logan podszedł do niej szybkim krokiem i przytulił.

-Cześć, miło mi cię poznać.-Uśmiechnął się.

-Mi ciebie też.- Powiedziała dziewczyna nadzwyczaj piskliwym głosem. Słysząc to, wybuchnęłam śmiechem.  Chwile później kolejno Carlos, James i Kendall zaczęli witać się z Karolą. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę z tego, że cały czas rozmawiamy po angielsku. Pewnie to dlatego, że przyzwyczaiłam się do tego przy chłopakach.

-A ze mną nikt się nie przywita?- Udałam smutną. Carlos się zaśmiał, a chwilę później już tkwiłam w jego ramionach. Po odklejeniu się od niego, zaczęliśmy rozmawiać na różne tematy. W pewnym momencie James z dziwnym uśmieszkiem na twarzy zapytał:

-Mogłybyście powiedzieć coś po Polsku?

-Jasne, że tak.- Powiedziałam, by kontynuować w swoim ojczystym języku.-Kochamy Big Time Rush. Macie talent.  Moim ulubieńcem jest przystojny Latynos o brązowych oczach.

- A moim przystojny szatyn ze słodkimi dołeczkami w policzkach. Mimo tego, iż go nie znam, to zakochałam się w nim. To silniejsze ode mnie.-Obydwie czułyśmy się swobodnie z tym co mówimy, bo przecież oni nie mogli nas zrozumieć. Przynajmniej tak nam się wydawało. Logan wyszczerzył się jeszcze bardziej (o ile to możliwe) i powiedział:

-A teraz powinniście wiedzieć, że James umie mówić po polsku.

                     (Rozmowa będzie prowadzona po polsku)

- Co?!- Wykrzyknęłyśmy i momentalnie nasz wzrok powędrował w stronę wyszczerzonego Jamesa, który powoli zbliżał się do Logana.- Ani mi się waż!- Powiedziałyśmy razem i doskoczyłyśmy do długowłosego.

-Nie mów mu tego, proszę! Nie chcę wyjść na jakąś psychofankę, czy coś.- Zaczęła moja przyjaciółka, posyłając brunetowi błagalne spojrzenie.- Proosze.

-No dobre, ale same macie im kiedyś powiedzieć. Bo jak nie, to dowiedzą się ode mnie.-Zagroził, a my go mocno przytuliłyśmy. On się zaśmiał i odwzajemnił uścisk.

                       ( Koniec prowadzonej po polsku rozmowy)

 - Ładnie to tak? Co to za czułości? W dodatku bez nas!- Usłyszeliśmy Carlosa. Zaśmiałam się.

-Oj, no chodź do mnie, Carlito- Chłopak podbiegł do mnie i mocno przytulił. Natychmiast zrobiło mi się ciepło. Tam w środku.-A czy ty przypadkiem nie powinieneś leżeć w szpitalu?

-Niby tak, ale lekarz stwierdził, że nic mi nie jest i mogę wrócić do domu. Muszę się tylko oszczędzać.- Powiedział nie odsuwając się ode mnie.

Chwilę później, gdy siedzieliśmy w salonie zadzwonił telefon Carlosa. Chłopak wyciągnął go z kieszeni i spojrzał na ekran.

-Nasz menago.

-Odbierz!- Powiedzieliśmy chórem, a Latynos nacisnął zieloną słuchawkę i przystawił urządzenie do ucha.

-Halo?... No, nie jest źle…Co?!...Już?...Ale…Ehh….Dobra, przekaże chłopakom.- Skończył rozmowę i ze zrezygnowaną miną opadł bez emocji na kanapę.

-Carlos, co się stało?- Spytałam wolno, kładąc mu rękę na ramieniu.

-Jutro o 15.00 mamy samolot. Wznawiają nam trasę.-Szepnął, a ja zastygłam w bezruchu. Wiedziałam, że to kiedyś nastąpi, ale nie spodziewałam się, że tak szybko. Carlos stanął naprzeciwko mnie i rozłożył ręce. Bez słowa się w niego wtuliłam. Po (przyznaję) dość długiej chwili odsunęłam się od chłopaka i przeleciałam wzrokiem po pomieszczeniu. Prawie wszyscy patrzyli się tępo przed siebie. Tylko Logan patrzył na Karolinę. Był zamyślony.

-To ja może pójdę się spakować… Sabi, pomożesz mi?- Spytał Latynos, a ja się uśmiechnęłam.

-Jasne.

-My też idziemy.-Powiedziała reszta.

-Pomożesz mi? Nie będziesz tu tak sama siedziała.- Dodał Logan z nieśmiałym uśmiechem zerkając na moją przyjaciółkę. Ona kiwnęła głową. Wszyscy się ewakuowali, więc my też postanowiliśmy zrobić to samo. Udaliśmy się do mojego pokoju, a Carlos chwycił w dłoń swoją walizkę i przysiadł na łóżku koło mnie. Zaczęliśmy pakować jego rzeczy przy okazji rozmawiając. Tematy nam się nie kończyły, więc po spakowaniu wszystkich ciuchów położyliśmy się koło siebie na łóżku. W pewnym momencie Latynos włożył rękę pod moją głowę i delikatnie do siebie przyciągnął. Wtuliłam się w niego i usłyszałam ciepły głos latynosa:

-Będę tęsknić.

-Ja też.- Wydukałam.

-Masz dzwonić codziennie! A jak tak się złoży, że nie będę mógł odebrać to pisz sms’y.

-Okej…Ale ty też dzwoń i pisz jak będziesz miał czas.

-A żebyś wiedziała, że będę!- Odsunął się ode mnie i szeroko uśmiechnął.

No i jest nowy rozdział! Wiem, że to z mówieniem po polsku jest oklepane, ale musiałam to dodać ;) dziękuje za tyle miłych komentarzy. To zachęca do pisania. :)

Poza tym chciałabym serdecznie pozdrowić moją ciocię, która obiecała, że przeczyta tego bloga. :) Nikt ma nie wiedzieć o tym, co tu wyczytałaś. Kocham Cię ^^.

1500 wyświetleń ^^ Jesteście niesamowici!

Nauczycielka od angielskiego – Miałam na myśli to, że się szeroko uśmiechali. :) 

Zapraszam do komentowania.   Pozdrawiam i do napisania! :)