ROZDZIAŁ 50!

Wzruszył ramionami.
-Domyśliłem się, że ta teczka jest pod łóżkiem, a pozostałe rysunki zostawiłaś jedynie trochę dalej. Trudno było się na nie nie natknąć.

-Rozumiem… Ale… po prostu ich nie komentuj, dobrze?- Przygryzłam wargę. Chłopak odwrócił się przodem do mnie intensywnie we mnie wpatrując.

-Dlaczego? Są niesamowite.

-Po prostu nie. Ale czekaj.. to ty włożyłeś swój szkic do tej teczki?- Zaczynałam kojarzyć fakty. Wiedziałam, że wyciągnęłam tę kartkę. Nie zostawiłabym jej w niej. Tym bardziej, że na każdej skończonej pracy pisałam datę, a to było rysowane jeszcze podczas mojego pobytu w Polsce. Kilka dni po ich wyjeździe. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że pozostałe rysunki chłopaków powstawały w przeciągu ostatnich dwóch tygodni. To dla mnie trochę.. Krępujące.

-Tak.. Miałem ochotę włożyć wszystkie, ale w ostateczności się powstrzymałem. Bo.. w sumie chciałem w ogóle nie mówić ci o tym, że je znalazłem. Jednak to by było nie fair w stosunku do ciebie.

Na jego słowa kiwnęłam lekko głową.

-Dobra.. Wiesz, może lepiej nie kontynuujmy tego tematu. Pokaż mi co mam robić.- Wskazałam na instrument stojący przede mną.

-Jesteś zła? – Carlos lekko przejechał opuszkami palców po mojej szyi, zmuszając mnie do przygryzienia wargi.

-Nie. Możesz mi powiedzieć co i jak?- Dalej brnęłam w temat.  

-Nie dopóki nie będę miał pewności, że wszystko dobrze.
Westchnęłam i na niego spojrzałam. Było mi trochę głupio, musiałam to przyznać. Ale to nie koniec świata.
-Jest w porządku. Po prostu niesamowicie korci mnie, aby zacząć grać.- Każda wymówka jest dobra, prawda? Wydawało mi się, że Carlos to kupił, bo wzdychając odwrócił się w stronę instrumentu.

-Najpierw ogarnij werbel.
Mój wzrok skierowany na niego musiał być naprawdę ciekawy, ponieważ zmarszczył brwi i pośpieszył z wyjaśnieniami:
- Uderzaj w ten bębenek. Na początku jak najwolniej, potem z każdym uderzeniem coraz szybciej.

Wykonałam polecenie chłopaka.

-Nie, nie. To nie tak. – Latynos przykucnął za mną, złapał moje dłonie w swoje jednocześnie stykając swój tors z moim ciałem i powtórzył czynność w identyczny sposób jak ja chwilę wcześniej. Otworzyłam usta z zamiarem odezwania się, jednak chwilę później zrezygnowałam. Spojrzałam na niego jak na idiotę. Carlos parsknął śmiechem.
-No co?
-Ja zrobiłam dokładnie to samo!- Wyrzuciłam dłonie do góry w geście frustracji.  Jako, że  Carlos nadal trzymał moje ręce, mimowolnie musiał zrobić to samo. Zaśmiał się.

-Wiem, ale zawsze obserwowałem taką naukę w filmach i chciałem tego spróbować. Naprawdę świetne uczucie.

Pokręciłam głową z dezaprobatą. On był jeszcze głupszy niż ja.

-Jesteś jeszcze głupszy niż ja.- Postanowiłam wypowiedzieć moje myśli na głos

-Kłóciłbym się.- Poruszył brwiami.

-Ej…co?- Podniosłam brwi.- Nie gadam z tobą.- Mimo wszystko się zaśmiałam i usiadłam na kanapie, odwracając tyłem do Latynosa. Usłyszałam cichy śmiech chłopaka. Chwilę później, sądząc po odgłosach dochodzących zza moich pleców wstał i skierował się w bliżej nie znanym mi kierunku. Przez jakiś czas nie słyszałam kompletnie nic, więc podskoczyłam czując, że kanapa za mną zapada się pod ciężarem mojego chłopaka. Lekko przytulił mnie od tyłu kładąc głowę na moim odsłoniętym ramieniu. Biorąc pod uwagę moje ostatnie słowa nie zwróciłam na niego uwagi. On próbował dalej. Przejechał nosem po moim policzku. Nie potrafiłam powstrzymać uśmiechu.

-Co byś powiedziała o poinformowaniu o nas Rushers?- Zapytał jakby.. z nadzieją?

-Myślisz, że się nie domyśliły?- Oparłam się o niego tym samym zmniejszając dystans między nami.

-Domyślanie się to jedna rzecz, oficjalne potwierdzenie-druga. Nie lubię ukrywać przed nimi prawdy.

Coś w tym było.

-Jak masz zamiar to zrobić? Bo raczej nie napiszesz od tak, że jesteśmy razem. To trochę bez sensu.

-Już ja coś wymyślę. I zrobię to jeszcze dzisiaj.- Przez sposób, w jaki to powiedział nawet bez patrzenia na niego mogłam wywnioskować, że się uśmiecha. Właśnie to było powodem mojego uśmiechu. Reakcja w stylu: ’U smile, i smile’.

-Co ci się tak śpieszy?

-Logan już dawno pochwalił się swoim związkiem. A są razem o kilka dni dłużej niż my. Skoro Rushers dobrze przyjęły wiadomość o Karolinie, w naszym wypadku nie będzie żadnego problemu.- Bardziej mnie do siebie przycisnął.

-Skąd taka pewność?- Spojrzałam na niego przez ramię.

-Większość z nich spostrzega Logana jako imprezowicza, mówiąc jednym słowem. Wiesz, laski, alkohol i te sprawy. Nie mam pojęcia czym zasłużył sobie na taką opinię. Ja raczej jestem tym słodkim idiotą.  Bardziej spodziewaliby się związku po mnie. To ja jestem tym romantycznym.

-Wątpię w to.- Postanowiłam się z nim trochę podroczyć.

-Co masz na myśli?- Powiedział niskim, ostrożnym głosem.

-Prawda jest taka, że nie pamiętam czy kiedykolwiek powiedziałeś mi coś miłego.- Poruszyłam brwiami, co musiało być bez sensu. W końcu on nie widział mojej twarzy. Ewentualnie z profilu.

-Naprawdę?

Lekko pokiwałam głową.  To nie miało dla mnie znaczenia, jednak skoro już zaczęłam tę rozmowę,  to musiałam skończyć. Jak mus to mus. Chłopak cicho westchnął.

-Nie wiedziałem, że to tak odbierasz…

-Bo w sumie mi to nie przeszkadza. Tak tylko powiedziałam.- Wzruszyłam ramionami.

-To się zmieni. Zobaczysz.- Pocałował mnie w skroń.

-Ej, nie. Nie miałam tego na myśli.- Odwróciłam się bokiem do niego, by móc go lepiej widzieć. On się uśmiechnął.

-Wiem kochanie, wiem. Ale zasługujesz na to, żeby czuć się wyjątkowo.

-Ale ja już się tak czuję!- Nie chciałam, żeby cokolwiek zmieniał w swoim zachowaniu. Dobrze mi było z takim stanem, jaki towarzyszył mi teraz.

- Cieszę się, mała. Ale pomyśl jak będziesz się czuła, jak faktycznie będę mówił wszystko co myślę.

-Nie zmieniaj nic w swoim zachowaniu.

Carlos się wyszczerzył.

- Świetnie to słyszeć. Nie mam zamiaru.- Po wypowiedzeniu tych słów zrobił minę jakby wpadł na pomysł warty miliona dolarów. Brakowało tylko żaróweczki nad jego głową, która w cudowny sposób by się zaświeciła.
______________________________________________________________________

Rozdział trochę dłuższy niż zwykle. Napisałabym dłuższy, ale mama już nade mną stoi. To irytujące. Wytrzymaliście ze mną już 50 rozdziałów! Dziękuję wam za wszystko!  Za 14.000 wyświetleń, 530 komentarzy, każde miłe słowo skierowane w moją stronę, 28 obserwatorów. Nie wiecie jak bardzo to motywuje! Mam nadzieję, że wytrzymacie ze mną jeszcze trochę ;) Jeszcze raz dziękuję za wszystko. Kocham was.